رهبری و بررسی سبک‌های آن بر اساس قاعده فقهی «لا‌ضرر»

امدیریت ازجمله پیچیده‌ترین و پربحث‌ترین موضوعاتی است که در هزاره سوم، مطمح نظر محققان قرار گرفته و آنها را به بررسی ابعاد آن واداشته است. یکی از ابعاد مهم مدیریت «رهبری» مدیر و سبک رهبری اوست. هر مدیر با توجه به شرایط محیط درون و بیرون سازمان، دارای یک یا چند سبک رهبری است. مدیران ایرانی نیز از این قاعده مستثنا نیستند. اما به علل متعددی ازجمله علل فرهنگی، سبک‌هایی که در جهان غرب متولد شده‌اند، پیش از ورود به سازمان‌های ایرانی، باید از حیث تطابق با مسایل اعتقادی و فرهنگی سازمان‌های ذی‌ربط بررسی شوند. ازجمله سنجه‌های قدرتمند برای بررسی تطابق سبک‌های رهبری با مباحث اعتقادی، قاعده فقهی «لاضرر» است؛ قاعده‌ای که با وجود دقت‌های بسیار در مبانی و بنیادها و وجود آثار مبسوط آن، از نظر کاربردی و میزان کارآمدی، در انزوای نسبی قرار دارد. این تحقیق درصدد پرداختن به این جنبه از قاعده مزبور است و با روش «توصیفی» و «تحلیلی»، میزان سازگاری سبک‌های موجود رهبری را با قاعده فقهی «لاضرر» بررسی می‌کند.