ارتباطات درون‌‌فردی از منظر اسلام

ارتباط هر فرد با خودش ارتباط «درون فردی» نام دارد. تبیین مفهوم «خود»، حقیقت انسان و ضرورت شناخت خود می‌تواند به فهم دقیق‌تر مفهوم «ارتباط درون فردی» کمک کند. ارتباط با خود، کارکردهای فراوانی، از قبیل افزایش اعتماد به نفس، خود‌کنترلی، وجدان کاری و خود‌شناسی کارکنان در سازمان را به همراه دارد. خودشناسی کارکنان، که یکی از عوامل افزایش بهره‌وری است، از طریق ارتباط با خود و مراحل آن - یعنی مشارطه، مراقبه،‌ محاسبه و معاتبه نفس - به شکوفایی می‌رسد. رابطه بین خودشناسی و ارتباط موثر با خود یک رابطه دوری فزاینده است؛‌ بدین معنا که موفقیت و شکست در هر یک، مستلزم موفقیت و شکست در دیگری است. از منظر اسلام، مهم‌تر از اصل این نوع ارتباط، جهت‌گیری آن است. برای اینکه انسان بتواند ارتباط موثری با خود برقرار کند، لازم است خود را به خوبی بشناسد تا جهت‌گیری این ارتباط به سوی نیل به کمال و سعادت او باشد. با توجه به تصویری که قرآن کریم از انسان ترسیم می‌کند،‌ سمت و سوی ارتباطات درون فردی از منظر اسلام، باید به سویی باشد که انسان را تافته جدا بافته‌ای از خالق خود نبیند و بتواند او را هر چه بیشتر به خالق و مبداش نزدیک کند.