تکبّر و بررسی آثار آن در وظایف اساسی مدیریت

«تکبّر»، یکی از رذایل نفسانی انسان و عاملی مخرّب در زندگی فردی و سازمانی وی محسوب می‌شود. عواملی مانند مال، موقعیت و دانش در پیدایش تکبّر دخالت دارند، اما مهم‌ترین عامل تکبّر، جهل و عدم توجه به قوای نفسانی است. تکبّر موجب کاهش روابط و همکاری صمیمانه میان افراد می‌گردد و به بهره‌وری، وجهه و اعتبار سازمان‌ها آسیب می‌رساند. افراد متکبّر در سازمان، نه تنها از اعتماد، مشارکت، دانش و اطلاعات دیگران استقبال نمی‌کنند، بلکه به دلیل موقعیت و امکانات ویژه سازمان، با رفتارهای آمرانه و تحقیرآمیز، اعضای سازمان را دل‌سرد و مایوس می‌کنند. در نتیجه، میان اعضای سازمان در سطوح گوناگون، فاصله ایجاد می‌شود و وظایف مدیریتی مانند برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی، نظارت و رهبری با مشکل مواجه می‌گردد.در این تحقیق، «تکبّر» به عنوان یک مسیله، با روش «توصیفی‌ ـ تحلیلی» بررسی شده و آثار آن در مقایسه با وظایف مدیریت، تحلیل گردیده و برای جلوگیری از تکبّر، توجه به سه حوزه معرفتی (معرفت نسبت به خداوند متعال، معرفت به ضعف‌های جسمی و روحی انسان، معرفت به نیازهای خود نسبت به دیگران) ضروری تلقّی گردیده است.