نقد و بررسی پنج دیدگاه معاصر دربارۀ اعتبار و عینیت تجربه‌های دینی

فیلسوفان دربارۀ اعتبار و عینیت تجربه‌های دینی، بحث‌های فراوانی کرده‌اند. در این مقاله پنج دیدگاه اصلی را از افرادی مانند استیس (حجیت اتفاق آراء، قابلیت تحقیق و انتظام)، سویین‌برن (راه زودباوری)، آلستون، جان هیک، کیث یندل (راه مشابهت تجارب دینی با تجارب حسی)، رودولف اتو (تبیین سه راه برای اثبات عینیت تجارب دینی)، ویلیام جیمز (تفصیل بین خود تجربه‌کننده و دیگران) را بررسی و نقد خواهیم کرد. سپس خواهیم گفت  «ارجاع به علم حضوری» معیار و دلیل عینیت تجارب دینی است. البته توضیح خواهیم داد که فقط برخی از تجربه‌های دینی را می‌توان به علم حضوری ارجاع داد و فقط همین قسم از تجربه‌ها معتبرند؛ ازاین‌رو، تجربه‌هایی که با علم حضوری درک نشوند، همانند بسیاری از مکاشفه‌های عرفانی، بی‌اعتبارند و نمی‌توانند منبع معرفت یقینی باشند.

An Analysis of Five Contemporary Views on the Objectivity and the Validity of Religious Experiences

There are many discussions about the validity and the objectivity of religious experiences among philosophers. We will analyze five main viewpoints such as Stace (the authenticity of unanimity, the ability of investigation and discipline), Swinburne (the way of credulity), Alston, John Hick (the way of similarity between perceptual and religious experiences), Rudolf Otto (the explanation of three ways for demonstration of objectivity of religious experiences) William James (the separation between experiencer and others). We say then referring to knowledge by presence (al'Ilm alHuduri) is the criteria and the proof of objectivity of religious experiences.  We can of course refer some of religious experiences to knowledge by presence and these kinds of experiences are just valid so the experiences which are not understood by knowledge by presence like most of mystical revelations are not valid and so they can not the source of certain knowledge.