بازنگاری نظریه علم دینی آیت‌الله جوادی آملی (همراه پاسخ به برخی شبهات)

تعارض علم و دین، یکی از موضوعات همچنان بحث‌برانگیز، در میان پژوهشگران عرصه دین است. مقصود از علم، علم تجربی و مقصود از دین، مجموعه معارفی است که پیامبر خدا6 با یافت حضوری به آن دست یافته است و ما با عقل یا نقل، در پی فهم آن هستیم. در نظریه آیت‌الله جوادی آملی، با اثبات الهی و دینی بودن (به معنای عام) تمام داده‌های تجربی (داده‌های یقینی یا اطمینان‌آور) و اثبات دینی بودن (به معنای خاص) داده‌های تجربی مربوط به حیطه عمل مکلفان، و وجود راه‌حل‌های اصولی برای رفع تعارض ظاهری بین یافت‌های تجربی و دینی، مساله تعارض علم و دین به صورتی بدیع، حل شده است. رسیدن به این نتیجه، مرهون مقدماتی است که به عنوان مبانی فهم نظریه ایشان، دانستنش ضروری است. این نوشتار، تلاشی است در تبیین برخی از اصول موضوعه‌ای که ما را در فهم نظریه مورد بحث، یاری می‌کند. با توضیح برخی از مبانی حضرت استاد، روشن می‌شود که بسیاری از اشکالاتی که بر نظریه ایشان گرفته می‌شود، ناشی از توجه نداشتن به مبانی فکری ایشان است.