بررسی نسبت دین و پدیدارشناسی در اندیشه هگل

پدیدارشناسی دانش تجربه آگاهی است. هگل نشان داد که تحقق دانش مطلق تنها از طریق روش دیالکتیک و منظر پدیدارشناسی امکان دارد. او بر خلاف متفکران روشنگری دین را جزو جدا نشدنی اندیشه بشری می دانست. در این نوشتار برآنیم که به این سوال پاسخ دهیم که دین در نگاه پدیدارشناسانه هگل چه سرنوشتی پیدا می کند و چه جایگاهی در نظام دانش دارد؟ پاسخ اینست که دین یکی از مهم ترین موقف هایی است که مطلق در آن به ظهور می رسد. منزلگاه و ظهور مطلق در دین نه محسوس است و نه عقلی محض بلکه منزلی بینابینی است که هگل آن را (vorstellung) و یا انگار یا تمثل می‌نامد. با ظهور پدیدارشناسی مرگ دین آغاز نمیشود و دین به عنوان عمومی ترین شکل بیان مطلق به حیاتش در قالبی عقلانی ادامه می دهد.

study and analysis of the appearance of religion on the ground of hegel’s phenomenology

the phenomenology of knowledge is the experience of consciousness. hegel showed that the realization of absolute knowledge is possible only through the dialectical method and the phenomenological perspective. unlike enlightenment thinkers, he considered religion an integral part of human thought. in this article, we are going to answer the question of what is the fate of religion in hegel’s phenomenological view and what is its place in the system of knowledge? the answer is that religion is one of the most important positions in which the absolute emerges. the absolute abode and manifestation in religion is neither tangible nor purely intellectual, but an intermediate house which hegel calls (vorstellung) or as if or representation.