جایگاه طبیعت در نظام هگل (آیا حقیقت، زمانمند است؟)

در واپسین بخش «دانش منطق»، از ایدۀ مطلق سخن می‌رود. شللینگ در تاریخ فلسفۀ خود، بخش مطلق نظام علمی هگل را، بحث از خدا در مرتبۀ درون‌ذات می‌داند. حرکت از هر مقوله به مقوله‌ای دیگر، گرچه صیرورت است، بارور شدن مفاهیم و منتهی شدن آن‌ها به ایدۀ مطلق نیز هست. ازاین‌رو، ورود از منطق به طبیعت، تداعی‌گر همان پرسش معروف است که چگونه خداوند به طبیعت پا می‌گذارد؟ اهمیت جایگاه طبیعت در فلسفۀ هگل، در همین پرسش نهفته است. از سوی دیگر، خصلت مهم سلبیت که یگانه محرک نظام هگلی است، در روند عبور از منطق به طبیعت، با وضوح بیشتری نمایان می‌شود.