بررسی تطبیقی خطاناپذیری و حجیت متون مقدس ادیان ابراهیمی

دانشمندان ادیان ابراهیمی، به دو موضوع «خطاناپذیری» و «حجیت» متون مقدس خویش توجه داشته‌اند. یکی از دلایل این توجه متن‌محور بودن اسلام، یهودیت و مسیحیت است. وقتی یک مسلمان، یهودی و مسیحی بداند که کتاب مقدسش خطا و اشتباهی ندارد، یا به گونه‌ای اطمینان یابد که خطاها و اشتباهات احتمالی کتابش، به اعتبار آن صدمه نمی‌زند، اندیشه‌ها و اعمالش را مستند به آن می‌کند و با آرامش زندگی دینی خویش را ادامه می‌دهد.خطاناپذیری قرآن کریم نزد مسلمانان و هر اندیشمند منصفی قطعی است؛ زیرا از سندی متواتر برخوردار است. تحدی می‌کند و فاقد اختلاف درونی است. قطعی بودن خطاناپذیری قرآن، مسلم بودن حجیت آن را به دنبال دارد.یهودیان عهد عتیق را مقدس و آسمانی می‌شمارند. البته تلقی آنان از تقدس عهد عتیق، با تلقی ما مسلمانان از تقدس قرآن کریم متفاوت است. آنان بر این باورند که نویسندگان بشری عهد عتیق، هنگام نگارش این کتاب‌ها، از عنایت و توجه خدا برخوردار بوده‌اند و این کتاب‌ها حجتند و می‌توان بر آنها اعتماد کرد.مسیحیان نیز مولف نهایی کتاب مقدس را خدا می‌دانند که این عمل را از طریق مولفان بشری به انجام رسانده است. ازاین‌رو، کتاب مقدس نزد آنان حجت است. اما این حجیت از طریق اثبات خطاناپذیری آن دو متن مقدس به دست نیامده است؛ زیرا عهد عتیق و عهد جدید، از سندی متواتر بهره نمی‌برند، تحدی نمی‌کنند و مشتمل بر اختلافات و تناقضات فراوان درونی‌اند.