ماهیت امید؛مقایسه‌ای تطبیقی بین اسلام و مسیحیت

مید، سرمایه اصلی حیات آدمی است. کسی که به آینده امیدوار است، احساس می‏کند همه چیز دارد؛ چراکه خوشبختی واقعی و سعادت جاودان در احساس آرامش، امید و مطلوب‌اندیشی است. کسی که از آرامش روان بهره‏ای ندارد، با ناامنی روانی، دغدغه‌خاطر و وسوسه‏های فزون‏خواهانه، در اوج قدرت مادی نیز اندک توشه‌ای هم ندارد.در میان تعالیم ادیان آسمانی، شاید نتوان نمونه‌ای را یافت که از امید به آینده و تحولات آن تهی بوده و به‌طور مستقیم و یا غیرمستقیم به اصلاح و بهبود وضع بشر و تحقق آرمان‌های وی در آینده نظری نداشته باشد. ادیان آسمانی و با منشا وحیانی در این خصوص، بسیار برجسته‌تر از سایر آیین‌ها به این معنا توجه داشته‌اند و بسیاری از معتقدات دینی پیروان آنها با این معنا ارتباط می‌یابد.این نوشتار به‌طور خاص به نحوه انعکاس مفهوم «امید»، در متون دینی اسلام و مسیحیت ‌پرداخته و برآن است که مختصات کلی این آموزه را در این متون ترسیم نماید تا زمینه‌ای برای نزدیکی هرچه بیشتر ادیان به یکدیگر را فراهم آورد.