نقد دیدگاه خاورشناسان درباره تعلیم‌دهندگان پیامبر اسلام صلی الله علیها و آله وسلم

مهم‌ترین، مشهورترین و پذیرفته‌ترین نظریه‌ مصادر قرآن در میان خاورشناسان، نظریه‌ اقتباس قرآن از منابع یهودی و مسیحی، به‌ویژه عهدین است. بر اساس این دیدگاه که وحیانی بودن قرآن و نبوت پیامبر اسلام را نفی می‌کند، آن حضرت بسیاری از آموزه‌های یهودی و مسیحی را از طریق برخی افراد و گروه‌های یهودی و مسیحی فراگرفته و در قالب قرآن سامان‌دهی کرده است. خاورشناسان از این افراد و گروه‌ها با عنوان تعلیم‌دهندگان پیامبر صلی الله علیها و آله وسلم یاد می‌کنند. هدف این پژوهش نقدِ نسبتاً جامع و کامل این دیدگاه و دفاع از وحیانی بودن قرآن است و نگارنده تلاش کرده با بیان چالش‌های دیدگاه خاورشناسان، آن را نقد و رد کند. نخستین اشکال، استوار بودن دیدگاه خاورشناسان بر پیش‌داوری و پیش‌فرضِ مخدوشِ بشری بودن قرآن است. اشکال دوم و مهم‌تر، روش غیرعلمی آنان در استفاده از داده‌های تاریخی است. خاورشناسان کاملاً همسو با پیش‌فرض خود، داده‌های تاریخی را کاملاً به‌صورت گزینشی، جانبدارانه و یک‌جانبه مورد تاکید، تحلیل و نتیجه‌گیری قرار داده‌اند. فقدان هرگونه گزارشی درباره‌ تعلیم پیامبر صلی الله علیها و آله وسلم به‌وسیله‌ دیگران، کوتاه و غیرمستمر بودن دیدار با تعلیم‌دهندگان ادعائی، بشارت و تایید آنان درباره‌ پیامبر صلی الله علیها و آله وسلم، مسلمان شدن گروهی از آنها، ناسازگاری فراگیری قرآن از دیگران و نسبت آن به خدا با شخصیت اخلاقی پیامبر صلی الله علیها و آله وسلم، انتقاد شدید قرآن از رفتارها و عقاید دینی اهل کتاب، قطع، تاخیر و انتظار نزول وحی، هماوردطلبی قرآن و تاکید آن بر وحیانی بودن خویش، ویژگی‌های فرابشری آن و امی بودن پیامبر صلی الله علیها و آله وسلم، دلایل دیگری هستند که در نقد نظریه‌ خاورشناسان به آنها استدلال شده است.