بررسی تطبیقی رابطه آموزه لطف با اختیار انسان از دیدگاه امامیه و کاتولیک

از موضوع‌های مشترک قابل بررسی میان امامیه و مسیحیت کاتولیک، ضرورت «فیض» یا «لطف» خداوند برای دستیابی انسان به سعادت و نجات است. در این راستا دو مذهب به اصل لطف خداوند توجه کامل دارند، اما طرحی که از آن ارایه می‌کنند، کاملاً متفاوت است؛ به‌‌گونه‌ای‌که امامیه در ضمن طرحِ قاعده لطف، بر اختیار و اراده آزاد انسان برای رسیدن به رستگاری تاکید می‌ورزد، اما آیین کاتولیک در راستای طرح همه‌جانبه حمایت از آموزه فیض، بر ضعف و ناتوانی اراده انسان، که بر اثر گناه نخستین سقوط کرده، برای رسیدن به سعادت تاکید می‌کند، و عامل تعیین‌کننده در امر نجات را فیض خداوند می‌دانند. مقاله پیش‌روی با رویکرد نظری و اسنادی تلاش می‌کند رابطه اصل «لطف» با «اختیار» انسان را در مذهب امامیه و آیین کاتولیک به روش تطبیقی واکاوی کند، و در ادامه نتایج اصلی بیان شوند. مهم‌ترین نتیجه به‌دست‌آمده آن است که جز اخیرِ علت‌ تامه اعمال ارادی انسان از نگاه امامیه، «اختیار» و از دیدگاه کاتولیک، «فیض» الهی است.