صفت قیومیت خداوند و نتایج آن در آینه حکمت متعالیه صدرالمتالهین

صفات و اسمای الهی، بخش مهمی از مسایل خداشناسی را تشکیل می‌دهند. صدرالمتالهین نیز بر اساس مبانی هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی خویش در حکمت متعالیه به این مباحث اهمیت داده است. او در آثار خویش برای اسم «قیوم» جایگاه ویژه‌ای در نظر گرفته و ضمن بحث از معنا و نوع این اسم، به نحوه ارتباط آن با ذات خداوند و دیگر اسم‌های الهی پرداخته است. قیومیت مبدا صفات اضافی معرفی می‌شود و به همراه حیات، تفصیل اسم اعظم الهی است. ملاصدرا با بررسی موشکافانه در این اسم، بر اساس اصول حکمت خویش به دریافت نتایج بزرگی از آن نایل می‌گردد. تبیین نسبت موجودات با خداوند در پرتو اضافه قیومیه، معیت قیومیه حق با اشیا، احاطه قیومیه خداوند بر همه موجودات، توحید افعالی، تدبیر قیومی و بسیاری از معارف ربوبی، از نتایج صفت قیومیت است که ملاصدرا در تنظیم اجزای نظام حکمت ویژه خویش از آن‌ها بهره‌ها برده است.