نقد مواجهۀ فیزیکالیسم با مسئلۀ تغییر بدن در برهان این ‌همانی شخصی

تجرد نفس و ذهن و متمایز بودن آن از بدن یا مغز، از مباحث مهم در انسان شناسی است که آثار متعددی در معرفت فلسفی و دینی دارد. از استدلال‌ها بر دوگانه‌انگاری جوهری، برهان «این همانی شخصی» است که فلاسفۀ اسلامی و غربی به آن پرداخته اند. در مقابل، فیزیکالیست‌ها سعی در نقد این برهان و ارائۀ تصویری مادی از استمرار نفس در طول حیات دارند. آنها در این راستا به ثابت بودن نورون‌های مغزی و وحدت ساختاری یا کارکردی بدن یا مغز در طول حیات اشاره می کنند و یا استمرار فضا-زمانی بدن کش آمده را ملاک این همانی قرار می‌­دهند. نوشتار حاضر ابتدا با بهره‌­گیری از یافته‌ های جدید در بیولوژی مولکولی و عصب شناسی، سعی در تقویت بنیۀ تجربی این استدلال دارد و سپس با پدیدارشناسی این‌ همانی شخصی و به‌ کارگیری مبانی فلسفی و تحلیلی (مثل تفکیک بین وحدت حقیقی و اعتباری و تفکیک بین یای تردید و یای تعریف) سعی در پاسخ‌گویی به انتقادات فیزیکالیستی دارد.

critique of physicalism’s response to the problem of bodily change in the personal identity argument

the distinction between the soul, mind, and body, or brain, is a key issue in anthropology that has significant implications for both philosophical and religious knowledge. one of the arguments for substance dualism is the &personal identity argument,& which has been addressed by both islamic and western philosophers. in contrast, physicists have sought to critique this argument and present a materialistic view of the continuity of the soul throughout life. they point to the stability of brain neurons, the unity of the body or brain’s structure and function, or the continuous spatio-temporal existence of the body as the basis for personal identity. this article first strengthens the empirical foundation of the argument using new findings in molecular biology and neuroscience. then, by applying phenomenology to personal identity and utilizing philosophical and analytical principles (such as distinguishing between real and nominal unity and between doubt and definition), it attempts to answer the criticisms of physicalism.