تاثیر ابن رشد بر حیات فلسفی غرب در آستانه رنسانس

در آستانه عبور از فلسفه مدرسی، با یک دوره انتقال به نام رنسانس مواجه می‌شویم. اگرچه کمتر به این دوره تاریخی در حیات فلسفی غرب پرداخته شده است، نقش فلاسفه مسلمان به ویژه ابن سینا و ابن رشد در تفکرات فلسفیِ این دوره، نقشی مهم و تاثیرگذار بوده است. تاثیر فلاسفه مسلمان بر حیات فلسفی غرب از بستر ترجمه‌ها و برداشت‌های فلاسفه و مدرسان مدرسی صورت پذیرفته است. در نتیجه گاهی اوقات سوءبرداشت‌هایی صورت گرفته است. نمونه‌ای از این سوءبرداشت‌ها را مشخصاً می‌توان در معانی حقیقت مضاعف یافت. در این نوشتار با تحلیل معانی حقیقت مضاعف (تضاعف در عمل، معرفت، گفتار، نفس‌الامر)، به بررسی سه نفر از ابن رشدیان لاتین که تاثیر بیشتری بر فضای فکری زمان خود داشتند، می‌پردازیم. سپس پیامدهای ابن رشدیان لاتینی را در آستانه رنسانس بررسی خواهیم کرد.

Ibn Rušd’s Influence on the Philosophical Life of the West on the Eve of the Renaissance

On the eve of passing through the scholasticism, we encounter a period of transition called the Renaissance. Although less attention has been paid to this historical period in the philosophical life of the West, but the role of Muslim philosophers, especially Ibn Sina (Avicenna) and Ibn Rushd (Latinized Averroes), has played an important and influential role in the philosophical thought of this period. The influence of Muslim philosophers on the philosophical life of the West has been done through the translations and interpretations of philosophers and school teachers. As a result, misconceptions have sometimes occurred. An example of these misconceptions can clearly be found in the meanings of double reality. In this article, we analyze the meanings of double reality (doubling in action, cognition, discourse, fact in itself; thing in itself) and examine three Latin Ibn Rushdians who had a greater impact on the intellectual space of their time. Then we will examine the consequences of the Latin Ibn Rushdian on the eve of the Renaissance.