Diabetes Type, Hemoglobin A1c Biomarker and Control As Predictors For Dental Treatment Needs

Introduction: the goal of this study was to test the impact of both diabetes type and control via the hemoglobin a1c biomarker on oral health outcomes. materials & methods: in this observational study, data were extracted from the university of pittsburgh dental registry and dna repository and analyzed. from 6,026 subjects, 414 ones with a diagnosis of diabetes were matched by sex, age and ethnicity with 414 individuals without diabetes. a number of statistical approaches (chi-square, fisher’s exact, student’s t, wilcox, and mann whitney tests) were used and all comparisons were set with an alpha of 0.05. results: patients with type 1 diabetes experienced xerostomia more often compared to nondiabetic matched pairs (p=0.02). patients with diabetes (n=414) experienced temporomandibular joint (tmj) discomfort more often than their non-diabetic matched pairs, as did type 1 diabetic patients alone, in comparison to both their matched pairs and type 2 diabetic patients (p=0.01, p=0.004, and p=0.02, respectively). among patients grouped by diabetic control, all patients reporting control (n=39) experienced xerostomia more often than their non-diabetic matched pairs (p=0.05). patients in poor diabetic control experienced restoration failure more often than patients in good control (p=0.04). the experience of restoration failure was no different between patients in good diabetic control and their matched controls (p=0.26). the number of restoration failures was higher in patients in poor control, as compared to their matched non-diabetic controls (p=0.03). conclusion: patients with diabetes experienced xerostomia but not necessarily more severe caries experience, and may be protected from tmj discomfort. patients in good control of their diabetes were at no greater risk for restoration failure as compared to non-diabetic patients; however, the patients in poor control were at higher risk for failed restorations.

نوع دیابت، بیومارکر هموگلوبین A1C و میزان کنترل بعنوان پیش بینی کننده نیازهای درمانی دندانی

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر نوع و کنترل دیابت از طریق بیومارکر هموگلوبین A۱C بر پیامدهای بهداشت دهان بود.مواد و روش ها: این مطالعه مشاهده ای از مرکز تحقیقات ثبت دندانی و مخزن DNA دانشگاه پیتسبورگ استخراج و تحلیل گردید. از 6,026 مورد ، ۴۱۴ نفر با تشخیص دیابت و ۴۱۴ نفر بدون دیابت از نظر جنس، سن و قومیت با هم همسان شدند.تعدادی از آزمونهای آماری( مجذور کای،اگزکت فیشر،استیودنتتی،ویلکاس و من ویتنی) استفاده شد. در تمام مقایسه ها آلفا ۰۵/۰در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ نسبت به افراد غیردیابتی، خشکی دهان را بیشتر تجربه کردند (p=0.02). بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس (۴۱۴ نفر) در مقایسه با جفت های همسان شده غیردیابتی خود ناراحتی مفصل گیجگاهی فکی بیشتری داشتند، همچنین بیماران فقط با دیابت نوع ۱ در مقایسه با غیردیابتی ها و دیابتی نوع ۲، از این ناراحتی بیشتر رنج می بردند (بترتیبp=0.01 ،p=0.004، p=0.02). در بین بیمارانی که بر اساس کنترل دیابت گروه بندی شده اند، همه بیماران گزارش کننده کنترل (۳۹ نفر) بیشتر از افراد غیردیابتی با خشکی دهان مواجه شده اند (p=0.05). بیماران با کنترل ضعیف دیابت نسبت به بیماران با کنترل خوب بیشتر دچار شکست ترمیم شدند (p=0.04). از نظر تجربه عدم شکست در ترمیم، تفاوتی بین بیماران با کنترل خوب دیابت و گروه کنترل وجود نداشت (p=0.26). تعداد شکست ترمیم در بیمارانی که کنترل دیابتی ضعیفی داشتند، بیشتر از گروه غیردیابتی همسان آنها بود (p=0.03).نتیجه گیری: بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس احتمالاً خشکی دهان را تجربه می کنند اما لزوماً پوسیدگی شدیدتری ندارند و ممکن است از ناراحتی مفصل گیجگاهی فکی محافظت شوند. بیمارانی که به خوبی دیابت ملیتوس را کنترل می کنند در مقایسه با بیماران غیردیابتی در معرض خطر بیشتری برای شکست ترمیم نیستند. ولی بیماران با کنترل ضعیف دیابت در معرض خطر بالاتری برای ترمیم ناموفق هستند.