مطالعه تطبیقی سازش در دعاوی خانوادگی در کنوانسیون سنگاپور 2019، حقوق ایران و فقه امامیه

سازش یا میانجی‌گری مزایای متعددی نسبت به سایر طرق حل و فصل اختلافات دارد. سازمان ملل متحد با تنظیم کنوانسیون سنگاپور در مورد سازشنامه‌های حاصل از میانجی‌گری، به دنبال افزایش اعتبار و ارتقای جایگاه این روش حل اختلاف بوده است. در پاراگراف «ب» از بند 2 ماده 1 کنوانسیون مذکور، سازشنامه‌های خانوادگی از قلمرو اعمال این معاهده خارج شده‌اند و به همین دلیل در صورت تنظیم سازشنامه بین‌المللی در امور خانوادگی، سازشنامه مذکور نمی‌تواند از حمایت کنوانسیون سنگاپور برخوردار شود. در مقاله حاضر، با بررسی تطبیقی در مقررات کنوانسیون سنگاپور به عنوان مهم‌ترین سند بین‌المللی در خصوص میانجی‌گری و رویکرد فقه امامیه به عنوان منبع اصلی قواعد حقوق خانواده در ایران، وضعیت کنونی حقوقی ایران در خصوص میانجی‌گری در دعاوی خانوادگی مورد ارزیابی قرار گرفت. این مقاله با روشی تحلیلی – توصیفی و رویکرد تطبیقی، موضوعات مذکور را بررسی نموده و به این نتیجه نائل آمده است که عدم حمایت کنوانسیون سنگاپور و حقوق ایران از سازشنامه‌های خانوادگی بین‌المللی قابل دفاع است، زیرا امور خانوادگی در کشورهای مختلف، موضوع مقررات متعدد و متفاوتی می‌باشد و الزام به اعطای اعتبار به سازشنامه بین‌المللی در امور خانوادگی توسط کشورها با دشواری پذیرفته می‌شود، اما با توجه به مزایای متعدد توسعه سازش در دعاوی خانوادگی و وجود تاکیدات فقهی، حقوق ایران حمایت قابل توجهی از سازشنامه‌های داخلی در امور خانوادگی نمی‌کند و به مقنن ایرانی پیشنهاد می‌شود که با وضع مقررات جامعی در این خصوص و حمایت اجرایی از سازشنامه، تحول ضروری و مهمی را جهت حل اختلاف دعاوی خانوادگی ایجاد نماید.

A Comparative Study of Compromise in Family Disputes in the Singapore Convention 2019, Iranian Law and Imami Jurisprudence

Conciliation or mediation has many advantages over other dispute resolution methods. The United Nations has sought to increase the credibility and promote the status of mediation by ratification of the United Nations Convention on International Settlement Agreements Resulting from Mediation (Singapore Convention). In article 1 (2) of the Convention, the family disputes are excluded from its scope. According to the adhesion of Iran to the Convention, the approach of Iranian law and Imamiah Jurisprudence should be analyzed. This article concludes that the Singapore Convention’s approach towards this types of settlement agreements is justifiable because family matters in different countries are subject to various and different rules and enforceability of the international family settlement agreements by countries is hard to be accepted. Iranian law attitude toward the international settlement agreements in family disputes is defensible but lack of support of the internal settlement agreements, despite the Emphasis of Imamiah Jurisprudence, is not acceptable.