اثربخشی درمانهای شناختی - رفتاری گروهی و درمان مثبت نگر بر سرسختی روانشناختی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت نوع دو از بیماریهای مزمن و شایع است که باعث به خطر افتادن سلامت روانی افراد می‌شود. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمانهای شناختی رفتاری گروهی و درمان مثبت نگر بر افزایش سرسختی روانشناختی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. این مطالعه به روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل انجام شد. جامعه مورد مطالعه افراد مبتلا به دیابت نوع دو شهر تهران در سال 95 96 بودند. نمونه آماری پژوهش 45 نفر (سه گروه 15 نفره) از افراد مبتلا به دیابت نوع دو بود که برای انتخاب آنها از روش نمونه‫گیری در دسترس استفاده شد. دو گروه مداخله به‌ترتیب در جلسات مداخله ای درمانهای شناختی رفتاری گروهی و درمان مثبت‌نگر قرار گرفتند و در این مدت گروه کنترل، مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با پرسشنامه های استاندارد گردآوری، و با کمک نرم افزار spss نسخه 22 تحلیل گردید. نتایج آزمون مانکووا نشان داد که درمان شناختی رفتاری و درمان مثبت نگر بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش سرسختی روانشناختی بیماران موثر است (p<0/01). هم چنین نتایج آزمون t نشان داد در برخی از مولفه ها تاثیر درمانهای شناختی رفتاری گروهی از درمان مثبت نگر مطلوبتر است و تاثیر بیشتری بر بهبود کیفیت زندگی و سرسختی روانشناختی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو دارد. به نظر می‫رسد درمانهای شناختی رفتاری گروهی و درمان مثبت نگر به عنوان درمان انتخابی در بهبود سطح کیفیت زندگی و افزایش سرسختی روانشناختی بیماران از اثربخشی مطلوبی برخوردار باشد؛ لذا استفاده از این مداخلات روانشناختی در محیط های درمانی پیشنهاد می شود.

The Impact of CognitiveBehavioral Group Therapies and Positive Treatment on the Psychological Hardiness and Quality of Life in Women Suffering from T

Type 2 diabetes is a common and chronic disease that endangers people’s mental health. The aim of this study was to evaluate the impact of cognitivebehavioral group therapies and positive treatment on increasing psychological hardiness and quality of life in women with type 2 diabetes. This is a quasiexperimental study with pretestposttest, two experimental groups and a control group. The study population included the people suffering from type 2 diabetes in Tehran, Iran in 20152016. The statistical sample consisted of 45 people (three groups of 15 people) with type 2 diabetes who were selected using the convenience sampling method. The two intervention groups were in the intervention sessions of cognitivebehavioral group therapies and positive treatment, respectively, and the control group did not receive any intervention during this period. The required data were collected using standard questionnaires and analyzed using SPSS software 22. The results of MANCOVA test showed that cognitivebehavioral therapies and positive treatment are effective in improving the quality of life and increasing the psychological hardiness of patients (p < 0.01). The results of ttest further indicated that, in some components, the effect of cognitivebehavioral therapies is more desirable than positive treatment, and it has a greater effect on improving the quality of life and psychological hardiness in women with type 2 diabetes. It seems that cognitivebehavioral group therapies and positive treatment have desirable effects on improving the quality of life and increasing the psychological hardiness of patients. Therefore, the use of these psychological interventions in therapeutic settings is recommended.