مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی مبتنی بر عوامل مشترک با محتوای آموزه‌های اسلامی و بدون آن بر افزایش گفتگوی موثر زوجین

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو روش زوج‌درمانی مبتنی بر عوامل مشترک با محتوای آموزه‌های اسلامی و بدون آن بر افزایش میزان گفتگوی موثر زوجین انجام‌ شده است. روش تحقیق نیمه آزمایشی بود که از طرح آزمایشی آمیخته 3×3 استفاده‌ شده است. جامعه آماری شامل زوجهایی بود که به دلیل مشکلات ارتباطی به مرکز روانشناسی و مشاوره آرامش ارومیه در سال 1395 مراجعه کرده بودند. نمونه آماری شامل 24 زوج بود که با روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب‌، و در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامه محقق ساخته «مقیاس ارزیابی میزان گفتگوی موثر زن و شوهر» بود. گروه‌های آزمایش در ده جلسه زوج‌درمانی مبتنی بر عوامل مشترک و زوج‌درمانی مبتنی بر عوامل مشترک با محتوای آموزه‌های اسلامی شرکت کردند. به‌منظور بررسی سوالهای تحقیق از آزمون آماری تحلیل واریانس با تکرار سنجش استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که بین گروه‌های آزمایش و گروه کنترل در میزان گفتگوی موثر تفاوت معناداری وجود دارد (p<0.001) در جمعبندی یافته های پژوهش می توان گفت که مداخله ها و فنون رویکرد زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک با محتوای آموزه های اسلامی در افزایش مولفه های بیان نیازها و همدلی گفتگوی موثر از رویکرد زوج درمانی مبتنی بر عوامل مشترک معنادارتر است.