تاثیر ویژگی‌های فرهنگ سازمانی بر استقرار سیستم دورکاری

در عصر فراصنعتی که به «عصر عدم اطمینان‌ها» معروف است، شکل متداول کار سنتی در هم ریخته است. ظهور فناوری‌های نوین و بروز تحولات گسترده در زمینه‌های اجتماعی و روانشناختی، نظمی نوین را برای آینده کار پیش‌بینی می‌کند که بر اساس آن مزایای عدیده‌ای برای افراد، سازمان‌ها، جامعه و محیط به‌دنبال خواهد داشت. دورکاری به‌عنوان شکل جدیدی از انجام کار در این عصر، شیوه‌ای است که به شاغل اجازه می‌دهد بدون نیاز به حضور در اداره و محل‌های سنتی کار و با تکیه بر فناوری اطلاعات، تکالیف و وظایف ‌حرفه‌ای خود را با انعطاف‌پذیری بیشتری انجام دهد. اگرچه گرایش به استقرار سیستم دورکاری در فضا و محیط‌های کاری کنونی، برای تمامی سازمان‌ها امری اجتناب‌ناپذیر به‌نظر می‌رسد اما باید نقش و تاثیر عوامل متعددی از قبیل فناوری اطلاعات، دانش کارکنان و فرهنگ سازمانی را در ایجاد این گرایش مورد توجه قرار داد. تحقیق حاضر، بر اساس داده‌های جمع آوری شده از نمونه‌ای متشکل از 60 نفر از کلیه کارکنان شاغل در آموزش و پرورش شهر شیراز، به‌دنبال بررسی تاثیر ویژگی‌های فرهنگ سازمانی بر دورکاری در نیمه اول سال 1390 است. یافته‌ها نشان می‌دهد که متغیرهای خود کنترلی، خلاقیت و کنترل رسمی بیشترین تاثیر را بر استقرار سیستم دورکاری دارند و در مقابل متغیرهای پاداش، ریسک‌پذیری دارای کمترین تاثیر می‌باشند. به‌طورکلی می‌توان بیان نمود؛ فرهنگ سازمانی، بر استقرار سیستم دورکاری، تاثیر‌گذار است.