الگوی پیشایندهای خودکاوی منابع انسانی: رویکرد آمیخته

زمینه و هدف: برخورداری از آگاهی نسبت به خود نوعی هنر زندگی و بودن است و فرد را در شکوفاسازی استعدادهای خود و تلاش برای شدن یاری می‌رساند. پژوهش حاضر بر آن است تا عوامل موثر بر خودکاوی منابع انسانی را شناسایی و اولویت‌بندی کند. روش‌شناسی: این مطالعه بر اساس هدف، کاربردی و از منظر نحوه جمع‌آوری داده‌ها در حوزه مطالعات توصیفی از نوع پیمایشی قرار دارد. روش پژوهش آمیخته متوالی (کیفیکمی) است. استخراج الگوی نمایانگر عوامل تعیین‌کننده خودکاوی به روش تحلیل مضمون و اولویت‌بندی این آن‌ها نیز با روش دلفی فازی مثلثی انجام شده است. داده‌های مرحلۀ کیفی با مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با 16 نفر از اساتید دانشگاهی متخصص در حوزه منابع انسانی، رفتار سازمانی و روانشناسی گردآوری شده است. در بخش کمی با استفاده از پرسشنامه از 50 نفر از مدیران سازمان‌های دولتی شهر خرم‌آباد نظرسنجی شده است. یافته‌ها: 24 مقوله اصلی به عنوان عوامل تعیین‌کننده خودکاوی استخراج و در قالب عوامل فردی و سازمانی دسته‌بندی شدند. اولویت‌بندی این مقوله‌ها نیز نشان داد اعتمادبه‌نفس، خودباوری، هدف‌نگاری، توانمندی فردی و فرهنگ سازمانی مهم‌ترین پیشایندها به شمار می‌روند. نتیجه‌گیری: مدیران منابع انسانی برای تسهیل خودکاوی کارکنان لازم است با نگاهی فراگیر پیشایندهای فردی و سازمانی مورد نیاز آن را تقویت کنند و در این راه بر اولویت اثرگذاری این عوامل توجه داشته باشند.

The Pattern of Human Resource SelfExamination Antecedents: A Mixed Approach

Background & Purpose: Awareness of oneself is an art of living and being and helps one to develop one’s talents and strive to become. The present study aims to identify and prioritize the factors affecting human resource selfexamination. Methodology: This study is based on the purpose, application and in terms of data collection in the field of descriptive survey studies. The research method is sequential (qualitativequantitative). Extraction of the pattern representing the determinants of selfexamination by content analysis method and prioritization of them has been done by triangular fuzzy Delphi method. Qualitative stage data were collected through semistructured interviews with 16 university professors specializing in human resources, organizational behavior, and psychology. In a small part, 50 managers of government organizations in Khorramabad city were surveyed using a questionnaire. Findings: Twentyfour main categories were extracted as determinants of selfexamination and categorized into individual and organizational factors. Prioritization of these categories also showed that selfconfidence, selfconfidence, goal setting, individual competence and organizational culture are the most important antecedents. Conclusion: In order to facilitate the selfexamination of employees, human resource managers need to strengthen the required individual and organizational backgrounds with a comprehensive view and in this way pay attention to the priority of the impact of these factors.