تاثیر سبک‌های رهبری بر رفتار نوآورانه: نقش تعدیل‌گر درگیری شغلی

زمینه و هدف: رهبری عاملی کلیدی در سازمان است که بر ترویج رفتار نوآورانه کارکنان متناسب با دگرگونی‌های شغلی تاثیرگذار است. پژوهش حاضر به مطالعۀ تاثیر سبک‌های رهبری بر رفتار نوآورانه با نقش تعدیل‌گری درگیری شغلی پرداخته است. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نگاه روش توصیفی پیمایشی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری تحقیق شامل کارکنان شاغل در یکی از سازمان‌های صنعتی حوزه دفاعی است که از میان آن‌ها 218 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های استاندارد استفاده شده است. به منظور تحلیل داده‌ها از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته‌ها: سبک‌های رهبری تحول‌آفرین و رابطه‌ای از بیشترین تاثیر مثبت بر رفتار کاری نوآورانه کارکنان برخوردارند. همچنین درگیری شغلی روابط بین سبک‌های رهبری و رفتار نوآورانه کارکنان را تعدیل می‌کند. نتیجه‌گیری: توسعۀ قابلیت‌ها و سبک‌های رهبری تحول‌آفرین و رابطه‌ای در میان مدیران سازمان مورد مطالعه می‌تواند توانایی و تمایل کارکنان برای انجام رفتارهای نوآورانه را متناسب با ماهیت و دگرگونی مشاغل آن‌ها تقویت کند.