نگاهی نو به استدلال مخالفان قضاوت‌ زن‌ به سیره ، اصل واجماع

این پژوهش به استدلال مخالفان قضاوت زن به اجماع، سیره واصل پرداخته است، وتلاش نموده تا استدلال آنان که مردبودن رادرقاضی شرط کرده اند به طور مستدل مورد نقد وکنکاش قرار دهد، وتاکید دارد براینکه ؛ یک)سیره ای که به آن استناد کرده اندمتاثر از علل وعوامل فرهنگی وشرایط محیط است که نمی تواند حجت باشد؛دو) اصل نیز درهرچیز اباحه وجوازاست نه حرمت،وازجهتی دیگر از روایات مربوط به ارجاع دادن مردم به علماچون علماوارثان پیامبرانند ودرحوادث واقعه به علمامراجعه کنید،اذن عام استفاده می شودکه شامل زن ومردواجد شرایط می شود د؛سه) اجماع نزدشیعه حجت ودلیل معتبری به حساب نمی آید مگراینکه ازرای امام(ع)کشف کند،مشروط برعدم وجوددلیل قرآنی وروایی،اگراجماع روی آیه ای یاحدیثی تکیه کند،بایدبه آن ایه یاحدیث رجوع شود.واگردرمسئله ای متقدمین اجماع نداشتندومتاخرین اجماع داشتند،آن اجماع حجیت ندارد،چون ازرای معصوم کشف نمی کند،اجماع مورداستناد،چنین اجماعی است یعنی الفمدرکی است.بازدوران غیبت تادوران علامه حلی ثابت نشده است.از یافتهای تحقیق  این است که استدلال مخالفان قضاوت زنان به اجماع،سیره واصل مخدوش و ناتمام است