روایت‌های بوم‌گرایانه از جهان‌بینی‌های زنانه (با تاکید بر آثار داستانی منیرو روانی‌پور و زویا پیرزاد)

ادبیات بومی دارای ویژگی‌های خاصی است که درواقع خواسته‌ها و آرمان‌های مردم یک بوم را در کنار فرهنگ و آداب‌ورسومشان ترسیم می‌کند. نگارندگان در این مقاله به‌صورت تطبیقی به دنبال بررسی آن شرایط فرهنگی و اجتماعی و چگونگی انعکاس آن در آثار روانی‌پور و پیرزاد هستند. درواقع به دنبال آن هستیم تا از طریق تطبیق بازنمودهای فرهنگی و هنجارهای اجتماعی در آثار این دو، مسئله زیست‌بوم و جهان‌بینی‌های زنانه را تبیین نماییم. هر دو نویسنده در داستان‌هایشان موفق شده‌اند تا با تکیه بر روایتی بوم‌گرا در مسیری گام بردارند که در جهت کشف و آشکارگی هویت زنانه و آسیب‌پذیری و تنهایی آنان در یک جامعه مردسالار هست. علیرغم اینکه هر دو نویسنده از محیط جنوب برخاسته‌اند، اما روانی‌پور بهتر به بازنمایی بومی‌گرایی در آثارش پرداخته است درحالی‌که نگاه و رویکرد پیرزاد به محیط و زیست‌بوم خود به مثابه یک ناظر بی‌طرف است. بااین‌وجود هر دو نویسنده ضمن درک شرایط سخت جامعه مردسالارانه‌شان، تلاش کرده‌اند تا بر اساس مولفه‌هایی که ادبیات در اختیار آنان قرار می‌دهد، از عناصر حیاتی جامعه گذر کرده و به خلق مناسبت‌هایی دست بزنند که تنها از طریق زبان ادبی قادر به آفرینش آن هستند.

Native Narrations from Feminine Worldviews(With an emphasis on the works of Maniro Ravanipour and Zoya Pirzad)

Native literature, with its certain characteristics, outlines the peoples’ aspirations of a region along with their culture and customs. The present paper is a comparative study of the cultural and social conditions that are reflected in the works of Ravanipour and Pirzad. In fact, through studying the cultural representations and social norms in the works of these two authors, we seek to explain the issue of women’s world views and life system. Relying on a native narration, both authors are directed to discover women’s identity and their vulnerability and loneliness in a maledominated society. Despite the fact that both writers have come from the southern environment of Iran, Ravanipour is better at representing nativeism in his works, while Pirzad’s approach to his environment is more impartial. However, both writers, while understanding the difficult conditions of their patriarchal society, have been trying, based on the components are provided to them by literature, to put aside the vital elements of the society and to create occasions that can only be created through literary language