مقایسه دو روش تقویتی عضله چهارسر رانی در محیط خشکی و محیط آب بر درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب‌های مفصل زانو است که در جوانی و بیشتر در میان زنان شایع است. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال است. در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه هشت هفته و هر هفته به مدت سه جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسشنامه‌های درد vas و عملکرد حرکتی کوجالا kujala، آزمون تعادل ایستای شارپند رومبرگ و آزمون تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دوره تمرینی برای اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها و انجام آزمون‌های آماری لازم در این مطالعه از نرم‌افزار spss نسخه 18 استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه پس از هشت هفته تمرین درمانی در مقیاس درد، عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی-داری نشان دادند (05/0p?). مقایسه داده‌های پس آزمون بین دو گروه در مقیاس درد، عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0p?). بر اساس یافته‌های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی موجب کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می‌شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه در پس آزمون نشان نداد، تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان می دهد انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد. با توجه به نتایج، انجام حرکت درمانی در آب به-عنوان روشی موثر برای درمان مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال توصیه می‌شود.