اثر خستگی خم‌کننده و بازکننده‌های ران و مچ پا بر تعادل پویای فوتبالیست‌های مرد

با توجه به رابطه خستگی عضلانی با تعادل پویا که جز تفکیک‌ناپذیر فعالیت‌های روزمره و ورزشی است، هدف از اجرای این تحقیق، بررسی تاثیر خستگی خم‌کننده و بازکننده‌های ران و مچ پا بر تعادل پویای فوتبالیست‌های مرد بود. 20 دانشجوی مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی‌ که هفته‌ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند، با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0±24/20 سال، قد 28/4±27/170 سانتی‌متر و وزن 24/9±38/67 کیلوگرم، بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی، داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی‌ها، پس از گرم کردن مختصر(10-5 دقیقه کشش و دو نرم)، از آزمون تعادل ستارهsebt)) در هشت جهت استفاده شد. به‌منظور ایجاد خستگی در عضلات خم‌کننده و بازکننده‌های ران و مچ پای آزمودنی‌ها، از دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس استفاده شد. آزمون در دو جلسه صورت گرفت که ترتیب آنها بر اساس محل و صفحه حرکتی به‌صورت تصادفی انتخاب شد. در هر یک از جلسات، خستگی در یکی از گروه‌های عضلانی خم‌کننده/بازکننده مفصل ران و خم‌کننده/بازکننده مچ پا، به‌صورت انقباض‌های مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه، با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی، پس‌آزمون sebt به‌عمل آمد. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از روش‌های آمار توصیفی، آزمون t همبسته و تحلیل واریانس (طرح اندازه‌گیری مکرر) در سطح معنی‌داری 05/0p? استفاده شد. خستگی ایزوکینتیکی عضلات خم‌کننده و بازکننده‌های ران و مچ پا سبب کاهش معنی‌دار فاصله دستیابی در آزمون sebt شد. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات خم‌کننده/بازکننده مفصل ران سبب کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی‌ها نسبت به عضلات خم‌کننده/بازکننده مچ پا شد. با توجه به یافته‌های تحقیق، خستگی عضلات خم‌کننده/بازکننده ران نسبت به خم‌کننده/بازکننده‌های مچ پا در تعادل پویای فوتبالیست‌ها بیشتر اثرگذار است.