تاثیر پای پرونیت و سوپی‌نیت بر فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات انتخابی ساق پا هنگام راه رفتن

هدف این تحقیق، بررسی اثر ساختار آناتومیکی پای پرونیت و سوپی‌نیت بر برخی پارامترهای الکترومیوگرافیکی سطحی عضلات ساق پا در هنگام راه رفتن در مقایسه با افراد دارای ساختار طبیعی پا بود. 30 مرد سالم با استفاده از شاخص پاسچر، در سه گروه ساختاری پا مشتمل بر پای طبیعی، سوپی‌نیت و پرونیت تقسیم شدند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درشت نیی قدامی، دوقلوی داخلی و خارجی، نازک‌نیی و نعلی مطابق با پروتکل seniam با فرکانس نمونه‌برداری 1000 هرتز جمع‌آوری شد. آزمودنی‌ها، در دو وضعیت با پای برهنه و کفش ورزشی و با سرعت خود انتخابی، مسیر 10 متری را قدم زدند. پارامترهای الکترومیوگرافی برای هر عضله در فرایند کل چرخه راه رفتن، مرحله استقرار و مرحله نوسان محاسبه شد. آزمون آماری anova با اندازه‌های تکراری برای مقایسه پارامترهای به‌دست‌آمده در بین گروه‌های تحقیق به‌کار رفت. فعالیت عضله درشت‌نیی قدامی در چرخه کامل راه رفتن و مرحله استقرار در گروه‌های پای پرونیت و سوپی‌نیت نسبت به گروه پای طبیعی به‌طور معنی داری بیشتر بود، در حالی‌که عضله‌های نازک‌نیی و نعلی فعالیت کمتری را نشان دادند. در یافته‌های این تحقیق نشان داد که ساختار غیرطبیعی پا، ممکن است بر تغییر عملکرد عضلات اندام تحتانی هنگام راه رفتن موثر باشد.