مطالعه حمل کوله‌پشتی در دانش‌آموزان پسر ایرانی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تحلیلی وضعیت موجود کوله‌پشتی‌های دانش‌آموزان پسر مدارس ایران بود. به‌این منظور 2000 دانش‌آموز پسر (ابتدایی: 790 نفر با میانگین سن 1/9 سال، وزن 9/31 کیلوگرم و قد 7/135 سانتی متر؛ راهنمایی: 600 نفر با میانگین سن 2/13 سال، وزن 32/48 کیلوگرم و قد 9/154 سانتی متر؛ دبیرستان: 610 نفر با میانگین سن 6/16 سال، وزن 4/59 کیلوگرم و قد 74/169 سانتی متر) به‌طور تصادفی خوشه‌ای از 5 منطقه جغرافیایی کشور انتخاب شدند. وزن مطلق کوله‌پشتی(کیلوگرم)، وزن نسبی کوله‌پشتی(درصد وزن بدن) و مدت زمان حمل کوله‌پشتی(دقیقه) اندازه گیری شد. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی، تجزیه‌و‌تحلیل شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که وزن مطلق کوله‌پشتی دانش‌آموزان ابتدایی با مقاطع تحصیلی بالاتر، تفاوت معنی‌داری ندارد(05/0 < p)، با این‌حال میانگین وزن نسبی کوله‌پشتی که به‌صورت درصدی از وزن فرد بیان می‌شود، در دانش‌آموزان ابتدایی(3/11درصد) به‌طور معنی‌داری بیشتر از دانش‌آموزان راهنمایی(2/8درصد) و دبیرستان(7درصد) است (001/0=p). همچنین میانگین مدت زمان حمل کوله‌پشتی از منزل تا مدرسه یا برعکس(و نه هر دو باهم) در مقطع دبیرستان(54/19 دقیقه) به‌طور معنی‌داری بیشتر از مقاطع راهنمایی(5/14 دقیقه) و ابتدایی(5/10 دقیقه) است(001/0=p). بر پایه نتایج این تحقیق به‌نظر می‌رسد دانش‌آموزان ابتدایی تمایل دارند از کوله‌پشتی‌هایی با وزنی برابر و حتی گاه بیشتر از آنچه دانش‌آموزان مقاطع تحصیلی بالاتر حمل می‌کنند، استفاده کنند که این ممکن است سلامت آنان را به‌خطر اندازد. همچنین دانش‌آموزان مقاطع بالاتر، روزانه مدت زمان خیلی زیادی را صرف حمل کوله‌پشتی می‌کنند که این نیز در بلندمدت ممکن است عوارض جنبی نامطلوبی را به‌همراه داشته باشد. بنابراین کاهش وزن و مدت حمل کوله‌پشتی برای این گروه از دانش‌آموزان توصیه می‌شود.