اثر تمرین پلایومتریک، استقامتی و ترکیبی بر نرخ آسیبهای حاد در بازیکنان فوتبال آماتور

به‌دلیل شایع بودن آسیب‌دیدگی در فوتبال، به روش های موثر برای پیشگیری از آن نیاز است. هدف از این پژوهش، مقایسه‌ اثر تمرین پلایومتریک، استقامتی و ترکیبی بر نرخ آسیبهای حاد در فوتبالیست‌های مرد آماتور بود. 32 فوتبالیست با میانگین سن 72/4 ± 42/25 سال، میانگین قد 1/7 ± 6/177 سانتی‌متر و توده‌ بدن 59/6 ± 2/73 کیلوگرم، به‌صورت تصادفی در یکی از سه گروه تمرین پلایومتریک (11=n)، استقامتی (11=n) و ترکیبی (10=n) قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل چهار نوبت چهار دقیقه‌ای دویدن اینتروال با شدت 90 تا 95 درصد حداکثر ضربان قلب با سه دقیقه دویدن آرام بین آنها بود. تمرین پلایومتریک شامل نه حرکت پرشی و پرتابی برای سه نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجام گرفت. تمرین ترکیبی هم شامل اجرای هر دو تمرین استقامتی و پلایومتریک در یک جلسه بود که ابتدا تمرین پلایومتریک اجرا شد. آزمودنی ها، برنامه های تمرین را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه اجرا کردند. از پرسشنامه گزارش آسیب فولر و همکاران برای جمع‌آوری داده ها استفاده شد. براساس نتایج، آسیب‌دیدگی در گروه تمرین ترکیبی به‌طور معناداری کمتر از گروه های تمرین پلایومتریک (037/0= (p و استقامتی (002/0= (p و نیز آسیب‌دیدگی غیربرخوردی در گروه تمرین ترکیبی و پلایومتریک به‌طور معناداری کمتر از گروه تمرین استقامتی بود )05/0 (p?، اما تفاوت معناداری در سه گروه تمرین در متغیرهای محل آسیب (290/0= (p، برگشت به بازی(561/0= (p، نوع آسیب (352/0= (pو زمان وقوع آسیب (374/0= (p مشاهده نشد. بنابراین مربیان و پزشکان تیم ها باید به تمرینات توانی و پرشی توجه بیشتری داشته باشند.