میزان فعالیت عضلات کمری- لگنی موثر در پایداری ناحیه مرکزی با تغییر مرکز ثقل در پل زدن روی سطوح پایدار و ناپایدار

هدف اصلی این تحقیق، تعیین شدت فعالیت عضلات کمری- لگنی موثر در پایداری ناحیه مرکزی با تغییر مرکز ثقل در پل زدن بر روی سطوح پایدار و ناپایدار بود. آزمودنی‌های این تحقیق16زن غیرورزشکار (با میانگین سن2±75/21 سال، میانگین قد38/5±5/161 سانتی‌متر، میانگین وزن43/5±54/57 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی78/1±81/21) بودند که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی (semg) عضلات راست شکمی (ra)، مایل خارج شکمی (eo)، مایل داخل شکمی/عرضی شکمی (io/ta)و راست‌کننده مهره‌های کمری (es)در طرف راست تنه ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر درspss 17 انجام گرفت. فعالیت عضلات راست شکمی، مایل خارجی و مایل داخلی/عرضی شکمی هنگام پل زدن روی توپ تمرینی در دو سطح ناپایدار در مقایسه با سطح پایدار افزایش معنی داری نشان داد. فعالیت عضله راست‌کننده ستون مهره‌های کمری تنها در سطح ناپایدار دو نسبت به سطح پایدار افزایش معنی‌داری پیدا کرد. تغییر اثر نیروی جاذبه بر روی مرکز ثقل عامل موثری در افزایش فعالیت عضلانی نیست و ناپایداری سطح نسبت به تغییر مرکز ثقل عامل موثرتری است. همچنین پل زدن به شکم روی توپ تمرینی در یک برنامه پیش‌رونده که هدف افزایش تدریجی فشار تمرینی است، برای تقویت فعالیت انقباضی عضلات شکمی سطحی و عمقی ناحیه مرکزی مناسب است.