تاثیر تمرینات ثبات‌دهنده مرکزی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمن در مقایسه با زنان سالم

کمردرد مشکلی شایع و فراگیر در جوامع امروزی است که در حدود 60 تا 80 درصد از تمام بزرگ‌سالان را در طول زندگی تحت تاثیر قرار می‌دهد. راه رفتن، به‌عنوان مهارتی پایه، بخش عمده‌ای از فعالیت‌های روزمره انسان است. اطلاعات اندکی در مورد ویژگی‌های راه رفتن در افراد مبتلا به کمردرد، در مقایسه با افراد سالم وجود دارد و تمرینات ثبات‌دهنده عمقی به‌عنوان یکی از درمان‌های موثر برای کمردرد مزمن مطرح است؛ از این رو، هدف از تحقیق حاضر بررسی یک دوره تمرینات ثبات‌دهنده عمقی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمن است. 7 زن مبتلا به کمردرد به‌عنوان گروه تجربی و 9 زن سالم به‌عنوان گروه کنترل (20- 27 سال) در این مطالعه شرکت کردند. از معیار لبوف و همکاران (1996) برای ارزیابی حاد یا مزمن بودن کمردرد استفاده شد. قبل از دوره تمرینی، پارامترهای کینماتیک، از طریق راه رفتن در مسیری سه متری که دو صفحه نیرو روی آن قرار داشت و مجهز به شش دوربین مادون قرمز بود، اندازه‌گیری شد (پیش‌آزمون). برنامه تمرینی ثباتی در دوازده روز متوالی از ساده به مشکل اجرا شد. در نهایت، مجدداً آزمون راه رفتن به عمل آمد (پس آزمون). در مرحله پیش‌آزمون بین طول گام زنان سالم و دارای کمردرد تفاوت معنی‌داری دیده شد (009/0 =p). تفاوت بین سرعت گام و زمان سکون (35/0= p) معنی‌دار نبود (56/0 =p). در مرحله پس‌آزمون در هیچ‌یک از ویژگی‌های راه رفتن بین زنان سالم و زنان دارای کمردرد تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0 > p)، در حالی که ویژگی‌های راه رفتن در زنان دارای کمردرد مزمن، قبل و بعد از دوره تمرینی، فقط در طول گام، تفاوتی معنی‌دار نشان داد ( 004/0 = p). با توجه به نتایج تحقیق، این احتمال وجود دارد که تمرینات ثباتی از طریق کاهش درد، باعث بهبود راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد شود؛ زیرا در این مطالعه طول گام آزمودنی‌ها بعد از دوره درمان افزایش یافت.