تاثیر ویبراسیون کل بدن بر مقاومت مکانیکی استخوان ران و درشت‌نی رت اوراکتومی

هدف این پژوهش، تعیین تاثیر ویبراسیون با دامنه‌ مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشتنی رت اوراکتومی بود . 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه‌ پایین )تعداد= نُه( و دامنه‌ بالا )تعداد= نُه( و گروه شم)تعداد= پنج( تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند . گروههای تمرینی بهمدت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیشرونده‌ سه تا پنج دقیقه، تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراحت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص های مقاومت مکانیکی سفتی، استرس، انرژی جذب شده و درصد جابه جایی استخوان ران و درشتنی، با آزمون خمش سه نقطه ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا ( ha ) p=0.024 و گروه تمرینی دامنه پایین (la ) p=0.006 در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینی ha p=0.000 و گروه تمرینی p=0.001 la نسبت به گروه شم، در استخوان درشتنی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی p=0.006 با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد، p=0.014، p=0.011 . یافته های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه‌ پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ . همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشتنی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.