مقایسۀ وضعیت خودبرندسازی دانشجویان تربیت‌بدنی با دانشجویان سایر رشته‌ها با تاکید بر الگوی شش‌گانۀ مهارت ‌های ارتباطی موثر قاسمی

هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ وضعیت خودبرندسازی دانشجویان رشته‌های مختلف تربیت‌بدنی با دانشجویان دیگر رشته‌ها با تاکید بر الگوی شش‌گانۀ مهارت‌های ارتباطی موثر قاسمی بود. روش این پژوهش توصیفی ـ پیمایشی بود و جامعۀ آماری آن را تمامی دانشجویان کارشناسی و کارشناسی‌ارشد گرایش‌های مختلف تربیت‌بدنی و دیگر رشته‌ها در دانشگاه‌های منتخب در سال (1394) تشکیل دادند. نمونۀ آماری نیز 384 نفر در نظر گرفته شد. ابزارهای پژوهش دو پرسش‌نامۀ تعیین وضعیت خودبرندسازی قاسمی (1393) و تعیین سطح مهارت‌های ارتباطی قاسمی (1393) بود. به‌منظور بررسی روایی صوری پژوهش از نظر پنج متخصص این حوزه استفاده گردید و برای روایی سازه از تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. همچنین، پایایی پرسش‌نامه (بر روی یک نمونۀ 30 نفره) با استفاده از آلفای کرونباخ برای پرسش‌نامۀ تعیین وضعیت خودبرندسازی قاسمی معادل (81/0) و برای پرسش‌نامۀ تعیین سطح مهارت‌های ارتباطی معادل (86/0) به‌دست آمد. علاوه‌براین، از آزمون کلوموگروف ـ اسمیرنوف، تحلیل عاملی تاییدی،‌ تی تک‌نمونه‌ای، تی مستقل و آزمون لوین جهت مقایسۀ بین متغیرها استفاده شد.‌ تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از نرم‌افزار اس.‌پی.‌اس.‌اس نسخۀ 22 انجام گرفت. نتایج نشان می‌دهد که وضعیت خودبرندسازی دانشجویان حوزۀ تربیت‌بدنی به‌طور معناداری ضعیف می‌باشد (05/0>p) و دانشجویان حیطۀ تربیت‌بدنی به‌لحاظ مهارت‌های نوشتن، سخن‌گفتن و استفاده از ابزارهای ارتباطی روزمره و نوین به‌طور معنا‌داری ضعیف بوده و وضعیت مهارت‌های گوش‌دادن، خواندن و زبان‌تنی به‌شکل معناداری مناسب می‌باشد (05/0>p). همچنین، نتایج حاکی از آن است که خودبرندسازی دانشجویان تربیت‌بدنی به‌‌شکل معنا‌داری پایین‌تر از خودبرندسازی دانشجویان غیر‌تربیت‌بدنی است (05/0>p). براساس نتایج، با توجه بیشتر به آموزش مهارت‌های ارتباطی در رشتۀ تربیت‌بدنی می‌توان علاوه‌ بر افزایش این مهارت‌ها به افزایش مهارت خودبرندسازی دانشجویان ‌کمک نمود.