رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال شاغل در تیم-های حاضر در لیگ های مختلف والیبال ایران بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه بازیکنان والیبال شاغل در تیم های رده های سنی ایران بود که طبق آمار فدراسیون والیبال تقریبا 1200 نفر بودند. نمونه آماری طبق جدول کرجسی و مورگان با درنظر گرفتن 10 درصد ریزش، شامل 320 بازیکن والیبال از 26 تیم (13 تیم مردان و 13 تیم زنان) حاضر در لیگ برتر و دسته یک بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه اطلاعات فردی محقق ساخته و پرسشنامه رفتار مربیگری (نسخه رفتارهای ترجیحی مربیگری) مارتین و بارنز (1999) بود. نتایج پژوهش نشان داد اکثر ورزشکاران ترجیح می دهند مربیانشان در زمان تمرین و مسابقه در قبال عملکردهای آنها رفتارهای مربیگری تشویقی، آموزشی و خودکنترلی از خود بروز دهند و از رفتارهای تنبیهی و عدم تقویت خودداری نمایند. ضمنا بین اولویت های رفتارهای مربیگری زنان و مردان در خرده-مقیاس های تقویت، آموزش فنی اقتضایی اشتباه، حفظ کنترل و عدم تقویت تفاوت وجود داشت. زنان رفتارهای تقویت، آموزش فنی اقتضایی اشتباه و حفظ کنترل و مردان رفتارهای عدم تقویت و آموزش فنی تنبیهی را ترجیح می دادند. به نظر می رسد موفقیت در مربیگری سطوح حرفه ای ورزش، با تطبیق الگوهای رفتاری مربیان، متناسب با انتظارات ورزشکاران و با تاکید بر رویکرد تقویتی و آموزشی، محقق می گردد.