ارتباط خودکارآمدی شغلی با عملکرد پژوهشی اساتید تربیت بدنی در دانشگاه‌های شهر تهران

هدف این تحقیق، تعیین ارتباط خودکارآمدی شغلی با عملکرد پژوهشی اساتید تربیت بدنی در دانشگاه‌های شهر تهران است. به این منظور، 116 استاد و مدرّس تربیت بدنی با میانگین سن 7/3±36 سال و سابقه تدریس 75/2±6/5 سال از دانشگاه‌های شهر تهران (11 دانشکده) در نیم‌سال دوم تحصیلی 1388- 89 انتخاب شدند و پرسشنامه‌های اطلاعات فردی و خودکارآمدی شغلی اساتید تربیت بدنی را تکمیل کردند. برای امتیازدهی فعالیت‌های پژوهشی از آیین‌نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری برای ارتقای مرتبه اعضای هییت علمی دانشگاه‌ها استفاده شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره در سطح 05/0?p تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد عملکرد پژوهشی اساتید با باورهای خودکارآمدی آنان در تدریس تیوری (001/0?p ,48/0=r)، پژوهش (001/0?p ,73/0=r)، تدریس عملی (01/0?p ,41/0=r) و خودکارآمدی شغلی (001/0?p ,54/0=r) ارتباط معنی‌داری دارد. علاوه بر این، تحلیل رگرسیون نشان داد خودکارآمدی در تدریس تیوری (002/0=p ,386/0= b)، پژوهش (001/0 > p ,401/0= b) و در تدریس عملی (037/0=p ,331/0= b) پیش‌بینی‌کننده‌های معنی‌دار عملکرد پژوهشی می‌باشند که 6/31 درصد از واریانس عملکرد پژوهشی را تبیین می‌کنند. یافته‌های این تحقیق پیشنهاد می‌کند که باورهای خودکارآمدی در قبال پژوهش، تدریس تیوری و تدریس عملی، به‌ترتیب، تعیین کننده‌های مهم عملکرد پژوهشی می‌باشند. این نتایج در راستای بهبود بهره‌وری پژوهشی اساتید تربیت بدنی قابل استفاده است.