مقایسه عوامل استرس‌زای شغلی مدیریتی و راه‌کارهای فردی مواجهه با آن در میان مسیولان ورزش شرکت نفت ایران

تحقیق حاضر با هدف مقایسه عوامل استرس‌زای شغلی مدیریتی و راه‌کارهای فردی مواجهه با آن در میان مسیولان ورزش شرکت نفت ایران انجام شده است. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی-پیمایشی است. مسیولان ورزش شرکت ملی نفت در سه گروه مدیران، کارشناسان و مربیان بررسی شدند. تعداد کل این افراد 170 نفر بود که از میان آن‌ها، با استفاده از جدول مورگان، 117 نفر از طریق نمونه‌گیری تصادفی نظام‌دار انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های استاندارد اشپیل برگر (1984) (با پایایی 905/0 =?) و راه‌کارهای فردی مواجهه با استرس شغلی اسیپو و اسپوکان (1988) (با پایایی 89/0 =?) استفاده شد. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های کولموگروف-اسمیرنوف، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر، شفه و anova استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد گروه کارشناسان ورزشی، در مقایسه با دو گروه دیگر بیشترین میزان عوامل استرس‌زای شغلی مدیریتی (با میانگین 77/5) را تجربه کردند، اما میزان استرس‌زایی این عوامل در گروه‌ها متفاوت بود. مهم‌ترین عامل استرس‌زای شغلی مدیریتی در گروه مدیران ورزش ابهام نقش (با میانگین 35/5)، در گروه کارشناسان ورزش عامل جریان رشد و ارتقا (با میانگین 84/5) و در گروه مربیان ورزش عامل فناوری مربوط به شغل (با میانگین 41/5) بود. مقایسه راه‌کارهای فردی مواجهه با استرس شغلی در این گروه‌ها نشان داد در میان راه‌کارها بیشترین میزان استفاده از عامل حمایت اجتماعی با میانگین (32/3) و کمترین میزان استفاده مربوط به عامل تفریح و سرگرمی با میانگین (42/1) بود. نمره استاندارد t و تطبیق آن با جدول استاندارد موجود نشان داد هر سه گروه در سطح متوسط از راه‌کارهای فردی مواجهه با استرس شغلی استفاده می‌کنند، اما میزان استفاده از این راه‌کارها در گروه‌ها متفاوت بود. سطح معنی‌داری به‌دست‌آمده از آزمون anova نشان داد بین میزان استرس شغلی مدیریتی تفاوت معنی‌داری در بین سه گروه وجود نداشت (18/0 p=)، ولی در میزان استفاده از راه‌کارهای مدیریتی مواجهه با استرس شغلی تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (01/0p= ). همچنین نتایج آزمون تعقیبی شفه (0148/0 p =) نشان داد تفاوت موجود در راه‌کارهای فردی مواجهه با استرس شغلی میان کارشناسان و مربیان بود. همچنین میانگین نمرات مدیران ورزش نشان داد این گروه، در مقایسه با دو گروه دیگر در سطح بالاتری از راه‌کارهای فردی مواجهه با استرس شغلی استفاده می‌کنند.