تبیین و بررسی شاخص‌های خودسازماندهی در سازمان تربیت بدنی ایران

هدف تحقیق حاضر، توصیف خودسازمان‌دهی بر مبنای نظریه های آشوب و پیچیدگی، در سازمان تربیت بدنی ایران است. در این تحقیق 65 کارمند حوزه ستادی، 105 کارمند فدراسیون های ورزشی و 210 کارمند اداره‎های کل تربیت بدنی استان های کشور شرکت داشتند. ابزار اندازه گیری تحقیق، پرسشنامه محقق‎ساخته «سنجش خودسازمان‌دهی» روا و پایا بود که تجانس درونی آن 91/0=? و ضریب ثبات آن 93/0=?، در سطح 05/0=? به-دست آمد. متغیرهای مورد مطالعه، خودسازمان‌دهی و شاخص های آن در سه حیطه ساختار، رفتار و توانایی سازمانی در سه گروه نمونه تحقیق بود. آزمون t تک گروهی نشان داد ساختار و توانایی سازمانی خودسازمانده در فدراسیون ها و ادارات کل، بالاتر از میانگین معیار (3=µ و 01/0 > p) است. ولی رفتار سازمانی خودسازمانده در هر سه گروه، کمتر از حدّ مورد انتظار است (01/0 > p). به منظور مقایسه متغیرهای مورد نظر در سه گروه، از روش تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. آزمون های تعقیبی نشان داد بین میانگین هر سه گروه، در مقایسه های دو به دو اختلاف معنی داری وجود دارد (001/0 > p). رگرسیون چند متغیری نیز نشان داد برخی شاخص های ساختاری بر شاخص های رفتاری و توانایی تاثیر دارد و همچنین برخی شاخص های رفتاری بر شاخص های توانایی تاثیرگذار است.