ارتباط علّی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف‌پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی

هدف این پژوهش ارتباط علّی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف‌پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی بود. روش پژوهش، ازنوع علّی بود که به‌صورت میدانی انجام شد. نمونه پژوهش ازبین مدیران و صاحبان واحدهای تولیدی ورزشی تهران انتخاب شد. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسش‌نامه مزیت رقابتی ریحانی (1394)، پرسش‌نامه منابع تعارض سازمانی خاکپور و همکاران (1394) و پرسش‌نامه انعطاف‌پذیری منابع انسانی رایت و اسنل (1998) بود که پس از تایید روایی و پایایی آن‌ها، بین نمونه‌ها توزیع شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی و برای ارائه مدل اندازه‌گیری، از نرم‌افزارهای اس.پی.اس.اس و لیزرل استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار بود. همچنین مشخص ‌شد که عامل مزیت رقابتی با ضریب‌تاثیر 38/ 0 و با ضریب‌تاثیر 7/ 0، اثر مستقیم و معناداری بر انعطاف‌پذیری منابع انسانی و منابع تعارض داشت. افزون‌براین، عامل انعطاف‌پذیری سازمانی با ضریب‌تاثیر 27/ 0 اثر مستقیم و معنا‌داری بر منابع تعارض داشت؛ بنابراین، با توجه به نتایج به‌دست‌آمده پیشنهاد می‌شود که مدیران و مسئولان شرکت های تولیدات ورزشی سعی کنند موارد درون‌سازمانی مانند اثربخشی هزینه ها و زمان را که باعث ایجاد مزیت رقابتی می شوند، مدنظر داشته باشند تا بتوانند مزیت رقابتی موقتی ایجادشده در شرکت را به مزیت رقابتی پایدار تبدیل کنند. همچنین، برای افزایش انعطاف‌پذیری منابع انسانی این شرکت ها، مدیران آن‌ها سعی کنند کارکنانی را به‌کار گیرند که از مهارت های کافی برای انجام کار برخوردار باشند.