طراحی مدل رضایت شغلی ورزشکاران حرفه‌ای مرد ورزش‌های گروهی ایران

هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل رضایت شغلی ورزشکاران مرد ورزش های گروهی ایران بود. روش پژوهش از نوع توصیفی بود و جامعه آماری آن راورزشکاران مرد لیگ برتری ایران در چهار ورزش گروهی تشکیل دادند (776 نفر) که 360 نفر به پرسش‌نامه محقق‌ساخته پاسخ دادند . پس از مرور پیشینه و مصاحبه اکتشافی با 23 ورزشکار در 66 شاخص پنج ارزشی لیکرت تنظیم شد. روایی صوری ابزار با استفاده از نظرهای کارشناسان مدیریت ورزشی و دیگر خبرگان، تایید شد و پایایی کلی پرسش‌نامه نیز 0.98 برآورد شد. افزون‌براین، برای تحلیل داده ها از آزمون فریدمن و معادلات ساختاری آموس22 در سطح p≤0. 05 استفاده شد. نتایج نشان داد که براساس میانگین رتبه، پیامدهای رضایت شغلی (3.48)، فرایندها (3.47) و پیشایندها (3.40)، به‌ترتیب بیشترین اولویت را داشتند. ضمنا، تحلیل عاملی تاییدی نشان داد که تمامی گویه ها در سطح 0.05 معنادار بودند و براساس مدل معادلات ساختاری، در عامل فرایندهای رضایت شغلی، ابعاد سازمانی و تیمی به‌ترتیب با ضرایب‌تاثیر 0.89 و 0.87 و در عامل پیامدها، ابعاد تیمی و محیطی با ضرایب‌تاثیر 0.92 و 0.91 اثرگذار بودند. در سطح دوم مدل ساختاری، عامل فرایندی با ضریب‌تاثیر 0.55، تاثیر بیشتری بر رضایت شغلی ورزشکاران داشت. نتایج اثرات غیرمستقیم مدل نشان داد که عامل پیشایندی با ضریب‌تاثیر 0.91 بر رضایت شغلی ورزشکاران، پیشایندها با ضریب‌تاثیر 0.99 بر فرایندها و فرایندها با ضریب‌تاثیر 0.93 بر پیامدها اثرگذار بودند؛ بنابراین، فرایندهای باشگاهی در تامین رضایت ورزشکاران بسیار مهم هستند.