بررسی کاربرد اینترفرون گاما برای تشخیص بیماران مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر

مقدمه: مطالعات انجام‌شده روی الگو‌های حیوانی نشان می‌دهند که کمبود اینترفرون گاما باعث اختلال در روند التیام عفونت لیشمانیا می‌شود. به نظر می‌رسد که سطح تولید اینترفرون گاما می‌تواند در مدت زمان التیام زخم لیشمانیا در انسان نیز موثر باشد. هدف این مطالعه، بررسی امکان استفاده از اینترفرون گاما برای تشخیص بیماران مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر است. مواد و روش‏‏ها: سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی 32 بیمار مبتلا به لیشمانیوز التیام‌ناپذیر یا التیام‌پذیر جدا و میزان تولید اینترفرون گامای آنها با روش الایزا اندازه‌گیری شد. سپس نقطه برش (cutoff point) تولید اینترفرون برای تعیین بیماران مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر با استفاده از آنالیز منحنی راک (roccurve) محاسبه شد. همچنین برای هریک از بیماران، آزمون جلدی لیشمانین انجام شد.‏‏ نتایج: سطح اینترفرون گامایی که سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی تحریک‌شده با آنتی‌ژن محلول لیشمانیا و یا میتوژن فیتوهماگلوتینین تولید می‌کنند در گروه بیماران مبتلا به سالک التیام‌پذیر به‌شکل معناداری از بیماران مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر بیشتر بود (001/0>p). نقطه برش (cutoff point) اینترفرون گاما در مناسب‌ترین حساسیت (5/87 درصد) و ویژگی (100 درصد) برابر 1208 پیکوگرم در میلی‌لیتر بود. همچنین سطح اندوراسیون حاصل از آزمون جلدی لیشمانین در بیماران مبتلا به سالک التیام‌پذیر به‌شکل معناداری از افراد مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر بیشتر بود (023/0=p). بحث و نتیجه‏گیری: کمبود تولید اینترفرون گاما می‌تواند یکی از عوامل لیشمانیوز التیام‌ناپذیر در انسان باشد؛ در واقع، از کمبود اینترفرون گاما می‌توان برخی از بیماران مبتلا به سالک التیام‌ناپذیر را شناسایی کرد.‏‏

Evaluation of Interferongamma Application for Recognition of Patients Afflicted by Nonhealing Cutaneous Leishmaniasis

Introduction:Different studies undertaken in the animal modeling show that Interferongamma deficiency impairs healing process of Leishmania infection. It seems that the level of Interferongamma production could also affect the healing duration of Leishmania lesion in humans. The current study aims to investigate the possibility of Interferongamma application for recognition of cases afflicted by nonhealing Leishmaniasis. Materials and methods: Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) of 32 patients, who were afflicted by healing or nonhealing Leishmaniasis, were isolated and the levels of interferongamma were determined, using ELISA method. Afterwards, the cutoff point of interferongamma to identify patients afflicted by nonhealing Leishmaniasis was calculated through ROCCurve analysis. Furthermore, Leishmanin Skin Test (LST) was performed for every patient. Results: Levels of Interferongamma produced by PBMCs stimulated with Soluble Leishmania Antigen (SLA) or Phytohemaglotinine were significantly higher in healing patients, compared with nonhealing individuals (p <0.01). Interferongamma cutoff point in the optimized sensitivity (87.5%) and specificity (100%) was 1208 pg/ml. In addition, Levels of induration resulted from Lesihmanin Skin Test (LST) was significantly higher in healing patients, compared with healing individuals (p=0.023). Discussion and conclusion: Interferongamma deficiency could be considered as one of the causative factors in nonhealing Leishmaniasis in humans. In fact, Interferongamma deficiency can identify some patients afflicted by nonhealing Leishmaniasis.