بررسی حساسیت ایزوله‏های محیطی و بالینی مایکوباکتریوم‏های غیرتوبرکلوز شهر اصفهان به سیپروفلوکساسین با استفاده از روش آگار دایلوشن

مقدمه: سیپروفلوکساسین از جمله فلوروکینولون‏هاست که بر روی مایکوباکتریوم‏ها فعال بوده و از طریق اختلال در عملکرد dna ‏ژیراز و آنزیم توپوایزومرازiv ‏باکتری اثر خود را اعمال می‏کند. امروزه مواردی از بروز مقاومت نسبت به این آنتی بیوتیک در مناطق جغرافیایی مختلف جهان گزارش شده که درمان بیماری‏های ناشی از مایکو باکتریوم‏های غیر توبرکلوز را با مشکل روبرو ساخته است.مواد و روش‏‏ها: در این مطالعه، تعداد 39 ایزوله مایکوباکتریوم غیر توبرکلوز محیطی و بالینی از کلکسیون میکروبی گروه میکروب‏شناسی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و مرکز سل استان اصفهان جمع آوری و پس از تایید گونه‏ها از طریق رنگ آمیزی اسید فست، بررسی سرعت رشد و آزمایش‏های بیوشیمیایی رایج، حساسیت دارویی آن‏ها در برابر غلظت‏های 1، 2 و4 میکروگرم بر میلی‏لیتر سیپروفلوکساسین با استفاده از روش آگار دایلوشن بر اساس الگوی ارایه شده توسط clsi تعیین شد.نتایج: از 39 ایزوله شناسایی شده توسط آزمایش‏های فنوتیپیک، 25 مورد mycobacterium fortuitum، 10 مورد m. gordonae، یک مورد m. smegmatis، یک مورد ‏ m. conceptionense و دو مورد m. abscessus بود. همه ایزوله‏ها به جز m. abscessus در برابر هر سه غلظت 1، 2 و 4 میکروگرم بر میلی‏لیتر سیپروفلوکساسین، حساس بودند.بحث و نتیجه‏گیری: با توجه به حساسیت بیش‏ترین ایزوله‏های مایکوباکتریوم غیر توبرکلوز محیطی (به غیر از 2 ایزوله m. abscessus) و ایزوله‏های بالینی شامل گونه‏های m. fortuitum و m. gordonae به آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین در این مطالعه، این دارو می‏تواند در استراتژی درمانی این دسته از عفونت‏ها به عنوان داروی اصلی استفاده شود.