مروری بر روش‌های میکروساخت هیدروژل‌های ژلما

در دهه اخیر، هیدروژلما به عنوان یکی از هیدروژل‌های زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر مطرح در کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی معرفی شده است. ژلما زیست‌پلیمری است که از واکنش مستقیم ژلاتین و متاکریلیک انیدرید به‌دست می‌آید. این پلیمر، به دلیل خواص زیستی و فیزیکی مناسب در طراحی و مهندسی داربست‌ها، ایجاد میکرو یا نانوکامپوزیت‌های پلیمری، طراحی سامانه‌های دارورسانی، سیگنال‌دهی سلولی، زیست‌حسگرها، انتقال ژن و کاربردهای مختلف مهندسی پزشکی مطرح شده است. ژلما در اثر تابش فرابنفش شبکه‌ای شده و هیدروژل می‌شود. فنون مختلفی در طراحی و ساخت آن همچون الگودارکردن نوری، میکروقالب‌گیری، پدیده خودگردایش، میکروسیالی، زیست‌چاپ، بافندگی الیاف و پارچه می‌تواند به‌کار رود. ساختارهای سه‌بعدی و داربست‌ها بر اساس هیدروژل ژلما، می‌توانند برای تقلید ساختار بافت‌های طبیعی طراحی و در مهندسی بافت و بازتولید دارو استفاده شوند. هرچند چالش‌هایی همچون مقیاس‌های طولی متفاوت، نسخه‌برداری از میکرومویرگ‌های توخالی، رگ‌زایی در مقیاس میکرو و محدودیت حمل اکسیژن در گستره ابعادی سانتی‌متر وجود دارد که نیاز به بررسی بیشتر دارد. استفاده از روش‌های ترکیبی ساخت و بررسی‌های دقیق  اثر پارامترهای سامانه یا واردکردن مواد افزودنی جدید قسمتی از راه‌حل به نظر می‌رسد. قابلیت‌های ژلما در روش‌های گوناگون ساخت در کنار خواص فیزیکی، مکانیکی و زیستی انعطاف‌پذیر، آن را برای کاربردهای آینده زیست‌پزشکی و تولید اندام‌های خودگردایشی با انواع مختلف سلول‌ها مناسب می‌سازد.