اهمیت پوشش ‌ژلی در سازه‌های کامپوزیتی و اثر پرکننده نانو بر بهبود خواص آن‌ها

قطعات کامپوزیتی باید دارای ظاهری استاندارد، مقاوم در برابر عوامل محیطی و شیمیایی و خواص فیزیکی مطلوب باشند. برای دست‌یابی به این خواص مطلوب، پوشش ‌ژلی به عنوان لایه رویی کامپوزیت‌ها استفاده شده است. جذب آب و رطوبت، خواص مکانیکی سازه‌های کامپوزیتی را به‌شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. این اثر در کامپوزیت‌های ساخته شده از رزین‌های قابل آب‌کافت مانند پلی‌استر‌ها شدیدتر است و به تورم اسمزی و تضعیف خواص مکانیکی منجر می‌شود. آب جذب شده همراه با مایعات ناشی از کنش و واکنش‌های شیمیایی، سطح نرم و ژل‌مانندی را به‌وجود می‌آورند که خواص سطحی را کاهش می‌دهد و از خاصیت حفاظتی پوشش ژلی می‌کاهد. از سوی دیگر، پس‌زنی رزین از دیگر معایب سازه‌های کامپوزیتی است که در درازمدت به بیرون‌زدگی الیاف و افزایش خوردگی منجر می‌شود. بنابراین، اعمال پوشش ژلی مناسب می‌تواند، علاوه بر افزایش مقاومت شیمیایی سطح قطعه، جذب رطوبت و آثار نامطلوب آن را کاهش داده و طول عمر قطعات کامپوزیتی را افزایش دهد. افزون بر این، با پیشرفت‌های اخیر در زمینه علم نانو، استفاده از پرکننده‌های نانو با نسبت منظر زیاد، آن‌ها را به گزینه‌های مناسبی برای بهبود خواص در کامپوزیت‌ها تبدیل کرده است. بنابراین در این مقاله، ابتدا اهمیت پوشش‌های ژلی و عوامل موثر مانند ضخامت و نوع رزین در ساخت قطعات کامپوزیتی در صنایع گوناگون و سپس اثر کاربرد پرکننده نانو در آن، بر خواص مکانیکی و جذب آب این قطعات بررسی شده است.