پارامترهای موثر بر استحکام چسبندگی و سامانه‌های ‌پلی‌یورتانی

چسب‌های پلی‌یورتان کاربرد گسترده‌ای در صنایع مختلف دارند. این دسته از چسب‌ها، از دو جزء اصلی ایزوسیانات و پلی‌اُل تشکیل شده‌اند و در سنتز آن‌ها بر حسب کاربرد، از مواد دیگری شامل زنجیرافزا، حلال، کاتالیزور و افزودنی‌ها استفاده می‌شود. چسب پلی‌یورتان با وجود تمام مزایا مانند انعطاف‌پذیری مناسب، مقاومت سایشی زیاد، خواص فیزیکی ومکانیکی عالی و چسبندگی خوب به سطوح متنوع، دارای استحکام چسبندگی وابسته به پارامترهای فرایند مانند نسبت عوامل واکنشگر، وزن مولکولی پلی‌اُل، نوع ایزوسیانات و پلی‌اُل، کیفیت سطح و دمای فرایند است. در این مقاله، ضمن معرفی چسب پلی‌یورتان، اثر سهم پارامتر شامل نسبت عوامل واکنشگر، وزن مولکولی پلی‌اُل و کیفیت سطح بر خواص و استحکام چسبندگی چسب پلی‌یورتان بررسی شده است. پژوهشگران مختلف به این نتیجه رسیده‌اند، دو متغیر بلورینگی و نسبت nco/oh بر مقادیر سختی چسب پلی‌یورتان اثرگذارند، به‌طوری که سختی با افزایش بلورینگی و نسبت nco/oh روند افزایشی نشان می‌دهد. با افزایش مقدار زنجیرافزا (کاهش پلی‌اُل)، مدول یانگ چسب به طور چشمگیری افزایش می‌یابد، در حالی که ازدیاد طول تا پارگی روند کاهش تدریجی نشان می‌دهد. همچنین، با افزایش وزن مولکولی جزء پلی‌ال مدول ذخیره پلی‌یورتان افزایش می‌یابد. روش‌های مختلف اصلاح سطح بر قابلیت ترشوندگی رزینسطح بستر اثرگذارند. سامانه پلی‌یورتانفولاد بدون انجام فرایند تمیزکاری مقدماتی مناسب، چسبندگی ضعیفی دارد و سامانه پلی‌یورتانلاستیک sbs بدون اصلاح سطحی از استحکام چسبندگی کمی برخوردار است.