شناسایی جدایی فاز در آمیخته‌های پلیمری

در سال‌های اخیر، پلیمرها به دلیل کاربردهای گسترده و متنوع در صنایع مختلف، بسیار استفاده شده‌اند. از آنجا که پلیمرها به‌تنهایی خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوبی برای بسیاری از کاربردها ندارند، معمولاً از ترکیب آن‌ها با یکدیگر استفاده می‌شود. این عمل می‌تواند به طور فیزیکی (آمیخته‌سازی) یا شیمیایی (کوپلیمرشدن) انجام شود. این کار به بهبود خواص، افزایش کارایی و کاهش هزینه‌ها منجر می‌شود. اختلاط پلیمرها به دلیل وجود زنجیرهای بلند در ساختار آن‌ها از نظر آنتروپی نامطلوب است و جدایی فاز برای آمیخته‌های پلیمری مشاهده می‌شود. جدایی فاز در پلیمر بر خواص نهایی محصول تولید شده اثرگذار است. اصولاً خواص آمیخته‌های پلیمری به شکل‌شناسی آن‌ها مرتبط است که وابسته به امتزاج‌پذیری اجزا و ساز‌و‌کار جدایی فاز است. جدایی فاز در آمیخته‌های پلیمری ترکیبی از سینتیک و ترمودینامیک است. منشا فیزیکی جدایی فاز به طور عمده وابسته به مقدار نوسانات است که شامل ساز‌و‌کارهای مختلف مانند هسته‌گذاری، نفوذ، رشد و انعقاد است. بنابراین شناخت این پدیده، سازوکارهای حاکم و عوامل موثر بر آن از اهمیت زیادی برخوردار است. روش‌های مختلفی برای شناسایی این پدیده وجود دارند که در میان آن‌ها اندازه‌گیری‌های رئولوژی حائز اهمیت است. در این مقاله سعی شده است تا به طور کلی فرایند جدایی فاز آمیخته‌های پلیمری، سازوکارهای غالب، عوامل موثر بر آن و روش‌های تشخیص این پدیده مرور شود.