کامپوزیت‌های الکتروریسی‌شده بر پایه پلی‌کاپرولاکتون در مهندسی بافت استخوان

بافت استخوان طبیعی در اثر شکستگی‌ها و پیری دچار نقص می‌شود. با توجه به روند خودترمیمی طولانی‌مدت یا بازسازی‌نشدن در آسیب‌های شدید، موضوع مهندسی بافت مطرح شده است. مهم‌ترین عوامل موفقیت در مهندسی بافت، به‌کارگیری سلول و داربست مناسب است. بدین منظور، سلول‌های متنوعی همچون استخوان‌سازها و سلول‌های بنیادی جنینی و مزانشیمی استفاده می‌شوند. ولی ویژگی‌های منحصربه‌فرد سلول‌های مزانشیمی موجب شد تا کاربرد گسترده‌ای در حوزه مهندسی بافت پیدا کنند. فنون مختلفی مانند الکتروریسی نیز برای ساخت داربست وجود دارد. روش الکتروریسی به‌دلیل شباهت نانوالیاف با ماتریس خارج سلولی بافت طبیعی، قابلیت انتخاب مواد مختلف، نسبت سطح به حجم زیاد الیاف و بازسازی هرچه بیشتر بافت نسبت به سایر روش‌ها مورد توجه قرارگرفته‌است. پلی‌کاپرولاکتون زیست‌پلیمری سنتزی است که به‌طور گسترده در کاربردهای پزشکی استفاده می‌شود. مهم‌ترین مزایای استفاده از این نوع پلیمر، استحکام مکانیکی زیاد، فراورش‌پذیری ساده، سمیت کم و تحریک ضعیف سامانه ایمنی است. به‌طور عمده پلیمرها را به‌منظور دست‌یابی به خواص مکانیکی مطلوب با سرامیک‌ها کامپوزیت می‌کنند. داربست‌های مهندسی بافت استخوان باید زیست‌سازگار، زیست‌تخریب‌پذیر، مستحکم، متخلخل، دارای اندازه تخلخل میکرومتری و از نظر شکل‌شناسی، صاف، یکنواخت و بدون گره باشند. همچنین، زبری سطحی و آب‌دوست بودن غشا سبب آسان‌شدن رفتارهای سلولی می‌شود. هدف از این پژوهش، ارزیابی و مشخصه‌یابی داربست‌های الکتروریسی‌شده بر پایه پلی‌کاپرولاکتون در بازسازی و ترمیم بافت استخوان بوده‌است.