نانوکامپوزیت‌های پلیمری خودترمیم‌

مواد خودترمیم با قابلیت ترمیم و تعمیر تخریب‌ها و آسیب‌های ایجادشده از راه سازوکارهای عمدتا الهام‌گرفته از طبیعت، می‌توانند با ضریب اطمینان زیاد در شرایط کاربردی استفاده شوند. رویکردهای ایجاد پدیده خودترمیمی در مواد، شامل ترمیم بدون دخالت یا با دخالت محرک خارجی است که به‌ترتیب ترمیم خودزا یا طبیعی و ترمیم خودفرمان یا مصنوعی نامیده می‌شوند. از مهم‌ترین سازوکارهای خودترمیمی در کامپوزیت‌های با ماتریس پلیمری می‌توان به رهایش عامل ترمیم، اتصالات عرضی برگشت‌پذیر، الکتروهیدرودینامیک، رسانندگی، اثر حافظه شکلی، مهاجرت نانوذرات و هم‌رسوبی اشاره کرد. با توجه به نوظهوربودن تهیه و به‌کارگیری مواد خودترمیم، به‌کارگیری نانوذرات در کامپوزیت‌های ماتریس پلیمری می‌تواند فرصت مغتنمی را با هدف ایجاد قابلیت خودترمیمی و بهبود خواص ایجاد کند. در مقاله حاضر، مطالعات و مدل‌سازی‌های نظری انجام‌گرفته در راستای درک کامل رفتار نانوکامپوزیت‌های خودترمیم ارزیابی می‌شود. سپس، انواع کامپوزیت‌های ماتریس پلیمری مانند هیدروژل‌ها و کامپوزیت‌های دارای نانومواد کربنی به‌عنوان مهم‌ترین نانوکامپوزیت‌های با قابلیت خودترمیمی معرفی و مطالعات انجام‌یافته در این راستا بررسی می‌شود. از مهم‌ترین نانوذرات استفاده‌شده در کامپوزیت‌‌های پلیمری خودترمیم می‌توان به نانولوله‌های کربنی، گرافن اکسید، خاک رس اصلاح‌شده، نانولوله‌های هالوسیت، طلا و نقره اشاره کرد.