خودگردایش پلیمرهای آزوی دومحیط‌دوست در محلول‌ها

پلیمرهای دومحیط‌دوست، از واحدهای ساختاری آب‌دوست و آب‌گریز تشکیل می‌شوند. گروه‌های آب‌دوست را می‌توان با رنگ‌سازهای آزو یا به‌طور معمول‌تر با اتصال به‌سایر بخش‌های پلیمر وارد کرد. پلیمرهای آزوی دو‌محیط‌دوست شامل هوموپلیمرها، کوپلیمرهای تصادفی، کوپلیمرهای دسته‌ای و پیوندی و پلیمرهای شبه‌ستاره‌ای، دنباله‌دار و درختی هستند. این پلیمرها به عنوان همتایان سنتزی ترکیبات دومحیط‌دوست موجود در طبیعت مانند چربی‌ها و پروتئین‌ها حائز اهمیت‌اند. پلیمرهای دومحیط‌دوست، به‌ویژه کوپلیمرهای دسته‌ای، می‌توانند انواع مختلفی از انبوهه‌های منظم از قبیل میسل‌ها و وزیکول‌ها را تشکیل دهند. در مقایسه با میسل‌ها (از سطح‌فعال‌های سنتی)، به‌تازگی انبوهه‌های پلیمری به‌دلیل داشتن مزایایی نظیر پایداری، چقرمگی و میسلی‌شدن، بسته به حلال انتخابی شناخته شده‌اند. در بسیاری از موارد، شکل‌شناسی انبوهه‌های پلیمری و کاربرد آن در ارتباط نزدیک با هم هستند. بنابراین، کنترل شکل‌شناسی انبوهه‌های کوپلیمرهای دسته‌ای از ارزش کاربردی بسیاری برخوردار است. مواد پلیمری خودگردایشی با ساختارهای معین از قبیل نانوگوی‌ها، نانومیله‌ها، وزیکول‌ها، نانولایه‌ها و سایر نانوساختارها به‌دلیل کاربردهای بالقوه در مهندسی زیست‌پزشکی، الکترونیک و اپتیک مورد توجه بسیار قرار گرفته‌اند. ساختارهای خودگردایشی پلیمرهای آزو، زمانی که تحت نور یا سایر محرک‌های خارجی قرار می‌گیرند، می‌توانند متحمل تغییرات ساختاری در حالت محلول یا جامد شوند. درک فرایند خودگردایش می‌تواند به گسترش مواد نورپاسخگو با عملکردهای جدید برای کاربردهای آینده منجر شود. در این مقاله، خودگردایش پلیمرهای آزوی دومحیط‌دوست در محلول مرور می‌شود.