مقایسه‌ خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر با رفتارهای پرخاشگرانه و عادی

مقدمه: یکی از اختلالات رفتاری که شیوع آن به‌طور هشداردهنده ای بالا است، پرخاشگری است. کودکان دارای رفتارهای پرخاشگرانه خانواده، مدرسه و اجتماع را با مسائل گوناگونی مواجه می کنند که آن ها را در برابر آشفتگی های روانی ـ اجتماعی دوران نوجوانی و حتی بزرگسالی آسیب‌پذیر می‌سازد. هدف این پژوهش مقایسه خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر پرخاشگر و عادی پایه های پنجم و ششم دوره ابتدایی شهر اهواز در سال تحصیلی 94-1393 بود. روش: نمونه این پژوهش شامل 250 دانش‌آموز پسر (125 دانش آموز پرخاشگر و 125 دانش‌آموز عادی) بود که به روش تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. طرح پژوهش، علی ـ مقایسه ای بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان، مقیاس شایستگی اجتماعی و پرسشنامه پرخاشگری کودک در مدرسه بود. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیری (manova) تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه از لحاظ خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی تفاوت معنی داری وجود دارد. به‌علاوه، میزان خودکار آمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در گروه پرخاشگر نسبت به گروه عادی کمتر بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، نقصان در خودکار آمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی می تواند به‌عنوان یکی از عوامل مهم در بروز رفتارهای پرخاشگرانه مورد توجه قرار گیرد.

The Comparison of Selfefficacy in Peer Interaction and Social Competence of Male Students with Aggressive and Normal Behaviors

Introduction: One of the behavioral disorders with extremely high prevalence is aggression. Children with aggressive behaviors expose the family, school and society to various problems that make them vulnerable against mentalsocial disturbances in their adolescence and even adulthood. The aim of this study was comparing selfefficacy in peer interaction and social competence of male students with aggressive and normal behaviors in 5 and 6th grades of elementary school in Ahvaz city (139394 academic year).Method: The sample included 250 male student (125 aggressive students and 125 normal students) that were selected through random multistage sampling method. The research design was causalcomparative. The instruments included: Children’s Selfefficacy for Peer Interaction Scale, Social Competence Scale, and Child Aggression in School Questionnaire. Data were analyzed using multivariate analysis of variance (MANOVA) method. Results: The results showed that there was a significant difference between the groups in selfefficacy in peer interaction and social competence. In addition, the level of selfefficacy in peer interaction and social competence of the aggressive group were lower than the normal group. Conclusion: According to the results of this study, deficit in selfefficacy in peer interaction and social competence can be considered as one of the significant factors in emerging aggressive behaviors.