اثربخشی آموزش شناختی ارتقاء امید بر آشفتگی روان‏شناختی دانشجویان دانشگاه پیام نور

مقدمه : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش شناختی ارتقاءامید بر آشفتگی روان شناختی دانشجویان دانشگاه پیام نور بوکان انجامگرفت.روش: بدین منظور 32 نفر با استفاده از روش نمونه‏گیری مبتنی بر هدف از میان مراجعه کنندگان به مرکز مشاورۀ دانشگاه با توجه به معیارهای در نظر گرفته شده انتخاب و به‏عنوان نمونه منظور گردیدند. روش تحقیق دراین مطالعه از نوع نیمه‏ آزمایشی با طرح پیش‏آزمون پس‏آزمون همراه با گروه گواه بود. از مصاحبه بالینی  و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لویندا (1995) برای سنجش آشفتگی روان‏شناختی به‏عنوان ابزارهای پژوهش استفاده گردید. برنامه آموزش شناختی ارتقاء امید طی 8 جلسۀ 60 دقیقه‏ای و درمدت 4 هفته‏ی متوالی به دانشجویان ارائه گردید. بدین منظور نمونۀ تحقیق به صورت تصادفی در2 گروه 16 نفری (یک گروه آزمایشی و یک گروه‏ گواه) گمارده شدند. گروه ‏آزمایشی، تحت آموزش شناختی ارتقاء امید قرار گرفت، درحالیکه گروه‏ گواه در معرض هیچ مداخله‏ای قرارنگرفتند. داده‏های بدست آمده با استفاده از آزمون کوواریانس بوسیلۀ نرم افزارspss  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل‏کوواریانس در سطح 0.05> p برای گروه وابسته به منظور تعیین اثر بخشی آموزش شناختی ارتقاء امید نشان داد که این کاربندی توانسته است بعنوان مداخله‏ای موثر موجب کاهش نمره کلی آشفتگی روان‏شناختی و هر سه مولفه آن (افسردگی، استرس و اضطراب) در دانشجویان گروه آزمایش گردد. نتیجه گیری: این کاربندی انتظار پیامدهای مطلوب، باور به اینکه امور به خوبی پیش خواهند رفت، همچنین احساس اعتماد به این که همۀ این‏ها در اثر تلاش‏های مناسب اتفاق خواهد افتاد را در فرد ایجاد کرده، و ضمن کاهش افسردگی، استرس و اضطراب باعث اعمال هدفمند می‏شود.

Effectiveness of the Cognitivebased Training of Hope Enhancement in Psychological Distress of Payame Noor University students

Introduction: The purpose of the present study was to investigate the effectiveness of cognitivebased training of hope enhancement in psychological distress of Payame Noor University students. Method: The design of this study was Quasiexperimental involving pretest and posttest with experimental and control groups. The sample of the study included 32 participants who were selected from the clients who referred the university counseling center through purposive sampling method with regard to the intended standards. Then, the sample was divided randomly into two groups i.e. one experimental and one control group, each consisting of 16 participants. In order to collect the data, clinical interview and Louinda’s (1995) DASS were used to measure the psychological distress of the participants. The experimental group received cognitivebased training of hope enhancement for eight sixty minute sessions during four consecutive weeks, while the control group did not receive any treatment. Results: The results of covariance analysis showed that the treatment was effective in reducing the overall psychological distress of the participants and in its three subscales in depression and anxiety subscales. Conclusion: This treatment develops desired qualities in individuals including a sense of optimism and trust in the individual himself/herself to achieve things through right efforts and in addition to reducing depression and anxiety in the individuals, it leads to purposeful actions.