اثربخشی درمان چشم‌انداز زمان‌بر راهبردهای انگیزشی و شناختی دانشجویان دختر اهمال کار دانشگاه خلیج‌فارس بوشهر

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان چشم‌انداز زمان‌بر راهبردهای انگیزشی و شناختی دانشجویان دختر اهمال کار دانشگاه خلیج‌فارس بوشهر بود. روش: پژوهش حاضر یک طرح آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. ابزارهای این پژوهش پرسشنامه اهمال‌کاری تحصیلی سواری، پرسشنامه چشم‌انداز زمان زیمباردو و پرسشنامه راهبرد‌های انگیزشی زشو و بارانت بودند. روش پژوهش به این صورت بود که ابتدا 300 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه خلیج‌فارس بوشهر که در حال تحصیل در سال تحصیلی 96-1395 بودند به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه‌ی اهمال‌کاری تحصیلی را پر کردند، سپس 36 نفر از آن‌ها که دارای اهمال‌کاری بالابودند به‌طور تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. درمان چشم‌انداز زمان (طی شش جلسه) بر اساس پروتکل آموزشی زیمباردو (2012)، به‌عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شد. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام گرفت. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که درمان چشم‌انداز زمان باعث افزایش معنا‌داری در هدف تسلط، هدف عملکردی، نیاز به شناخت، اهمال‌کاری تحصیلی، انتظار موفقیت، ارزش تکلیف، سازمان‌دهی، مرور و خود‌تنظیمی فراشناختی شد. اما در متغیر هدف اجتنابی 0.19 = p تغییر معناداری صورت نگرفت. نتیجه‌گیری: بر مبنای نتایج، درمان چشم‌انداز زمان یک رویکرد درمانی موثر برای افزایش راهبردهای انگیزشی و شناختی در دانشجویان دختر اهمال­کار است.